کتاب پیش از آنکه قهوه ات سرد شود جلد چهارم مون

پس هیچ کس نمیتونه برای تغییر توی زمان حال کاری انجام بده؟

مونجی کادوکو را کنجکاوانه سرش را که پوشیده از موهای خاکستری بود کج کرد. حرکتی که ناخواسته باعث شد گلبرگی از شکوفه گیلاس کنده شود و پرپرزنان به زمین بیفتد زیر نور ضعیف لامپهای کلاهک دار که تنها روشنایی کافه بود - چنان با دقت به یادداشت هایش نگاه میکرد که صورتش تقریباً به صفحه چسبیده بود.

معنی این خاص بودن چیه؟

«خب شاید بتونم این طوری توضیحش بدم که...

کسی که داشت به پرسش کادوکورا پاسخ میداد ناگاره توکیتا بود؛ مردی با چشمانی کشیده و باریک هیکلی درشت و قدی دو متر و خرده ای او صاحب کافه بود و همیشه لباس سفید آشپزی به تن داشت.

مثلاً، این صندوق پول رو فرض بگیر به سختی میتونی قدیمی تر از این تو ژاپن پیدا کنی. بهم گفتن خیلی نایابه در ضمن حتی وقتی خالی باشه هم چهل کیلوگرم وزن داره تا کسی نتونه اون رو بدزده به هر حال فرض کن یه روز این صندوق رو بدزدن ناگاره با دست به صندوق روی پیشخان زد اگه این اتفاق بیفته، طبیعتاً می خوای

هیچ یک خطری نداشت اول فهمیده بود که نفرین شدن چه شکلی است. مسلماً دردناک بود، اما نه طاقت فرسا همان طور که آدم ها نقاط فشاری دارند که هنگام فشار دادن آسیب می بینند، احساس می کرد در معرض فشار قرار گرفته است. اکنون پس از آن از شفافیت ذهنی تازه ای برخوردار شده بود. در واقع، پس از نفرین شدن، شانه های خشکش که مدتهای طولانی از آن رنج می کشید، احساس بهتری پیدا کرده بود. این نفرین بود اما او فکر میکرد حتی میتوان ماساژ درمانی در نظرش گرفت. اما این قانون جدید اتفاقی کاملاً متفاوت بود.

اگر متوجه نمی شدم که این دو نفر دختر و مادرند شاید نمی فهمیدم که این قانون چقدر خطرناک است. کادوکو را تصمیمش را گرفته بود که وقتی به گذشته بر می گردد، به همسرش چه بگوید. فکر نمی کرد گفتن حرف هایش خیلی طول بکشد. وقتی به او گفتند فقط تا زمان سرد شدن قهوه می تواند در گذشته بماند برایش چندان مهم نبود. فکر کرد که زمان زیادی به نظر می رسد. با این حال حالا به رابطه آن دو زن پی برده بود. آن ها به وضوح مادر و دختر بودند.

چه قانون بی رحمانه ای به هر حال برای این مادر و دختر ظالمانه است.

نفسی عمیق کشید تا احساساتش فروکش کند. به خودش گفت خب وقتشه که روی بازگشت به گذشته تمرکز کنی.

بنابراین قبل از سرد شدن باید تمام قهوه رو بنوشم.»

دقيقاً.»

خب فهمیدم حالا میتونین قهوه رو بریزین کازو با شنیدن سخنان او به آرامی کتری نقره ای را که در دست راستش بود، برداشت. کادوکورا مسحور حرکت او شد. کتری را جلوی سینه اش گرفت، آرام پلک زد و هر حرکتی را زیبا و به نحو احسن انجام داد.

چقدر زیبا کادوکورا نفسش را بیرون داد کازو چشمانش را به فنجان خالی دوخته بود. حتی کادوکو را هم متوجه شده بود که هوا تنش آلود است. تنها صدای دنگ دنگ سه ساعت به گوش می رسید.

....دنگ... دنگ... دنگ

ساعت دیواری سمت چپ ناگهان شروع به زنگ زدن کرد. کازو که انگار منتظر این نشانه بود زمزمه کرد «خب. پس قبل از سرد شدن قهوه.»

در یکی از محله های شلوغ توکیو، در زیرزمینی کافه ای بخصوص وجود دارد که میتواند انسانها را به سفر در زمان ببرد اما تحت شرایطی خاص نمیتوانید هر کسی را که دوست داشته باشید ببینید؛ قادر به تغییر زمان حال نخواهید بود؛ باید روی صندلی بخصوصی بنشینید و در طول سفرتان اجازه ندارید از جایتان بلند شوید. محدودیت دیگری هم وجود دارد که در حقیقت مهمترین آن است پیش از سرد شدن قهوه تان باید حرف هایتان را بزنید و به زمان حال برگردید در غیر این صورت سرنوشت خوبی در انتظارتان نخواهد بود.

با حرکتی استادانه و برازنده قوری را به سمت فنجان کج کرد قهوه بی صدا از دهانه باریک به درون فنجان ریخت شبیه یک خط سیاه باریک به نظر میرسید. سوناتو احساس کرد بدنش مانند بخار شروع به موج زدن و چرخیدن کرد. عجیب بود که اصلا نمی ترسید.

می خواهم آپولو را ببینم.»