کتاب فلسفه هنر های دینی شمیز،رقعی،نشرنی

این کتاب چکیده یک دهه تدریس دروس زیباشناسی فلسفی به دانشجویان الهیات است.
قبل از انتصابم به کرسی تازه تأسیس فلسفه و هنر در مدرسه دینی پرینستون، در سال ۲۰۰۶ سال ها زیباشناسی را در گروه های فلسفه دو دانشگاه عمدتاً سکولار تدریس کرده بودم. دامنه برنامه درسی متناسب با این رشته ها امکان ارجاع محدود به هنر دینی را فراهم میکرد اما قطعاً چنین ارجاعی ضرورت نداشت تعداد کتابها و مقاله ها در این زمینه اندک بود و در واقع موضوع رابطه هنر و دین در تعداد فزاینده راهنماها و دست نامه های زیباشناسی ناشران دانشگاهی به ندرت و به قلت به چشم میخورد حتی متن آکادمیکی که خودم منتشر کردم (فلسفه هنر ویرایش و بازبینی سوم (۲۰۰۵) اشاره هایی صرفاً گذرا به هنر دینی داشت. در نتیجه تلاش برای آموزش زیباشناسی در یک مدرسه دینی هم چالش بود هم فرصت چالش این آموزش عبارت بود از تدریس به دانشجویانی در سطح تحصیلات تکمیلی که عموماً پیشینه کمی در فلسفه داشتند یا از هر دانشی درباره موضوعات سنتی زیباشناسی بی بهره بودند و در عین حال شرح این نکته که فلسفه در سنت تحلیلی انگلیسی امریکایی می تواند درباره موضوعات مرتبط با اشتغال فکری آنان - ایمان و عمل مسیحی 

می خواهد از مرجعیت مشکوک احساس دوری کند. به اعتقاد ها نسلیک اکسپرسیونیسم و بازنمایی گرایی در موسیقی معمولاً درون این مرجعیت مشکوک» در هم تنیده شده است. بنابر ادعای اکسپرسیونیسم، هدف موسیقی بر انگیختن احساس است. باز نمودگرایی مدعی است که موسیقی عمدتاً باز نمود این احساس است. با این حال، این تفاوت در نهایت چندان مهم نیست زیرا هر دو ادعا خطای یکسانی را مرتکب می شوند یا لااقل ها نسلیک چنین اعتقادی دارد اکسپرسیونیسم و بازنمودگرایی به یک اندازه اهمیت موسیقی را در محتوای غیر موسیقایی میدانند. در نتیجه، آنها ناگزیر حق مطلب را درباره ماهیت موسیقی ادا نمیکنند. آنها با تأیید این حقیقت کلی که «هدف هر هنری بخشیدن تجلی بیرونی به ایده ای است که فعالانه در تخیل هنرمند ظهور می کند، غافل اند از این که در موسیقی این ایده یک ایده آهنگین است، نه یک ایده مفهومی ترجمه شده به آهنگ» [۱۱] همچنین میتوانیم بیفزاییم که موسیقی یک تجربه عاطفی ترجمه شده به آهنگها نیست. کارمایه ای که آهنگ ساز با آن اثرش را خلق میکند ... کل سیستم آهنگهاست با امکانات نهفته شان برای تنوع ملودیک هارمونیک و ریتمیک ..... محتوای موسیقی فرمهای متحرک آهنگین است.»

دین و هنر پیوندهای پیچیده و پرتنشی با یکدیگر دارند. از یک سو، برخی ادیان ریشه هایی الهیاتی برای آفرینش هنری یافته اند و برخی دیگر به دلایل الهیاتی هنرها را از خود رانده اند. از دیگر سو، مفهوم هنر نیز طی قرون متمادی تحولات تاریخی عمیقی را از سر گذرانده است و آنچه روزگاری هنر دینی به شمار میآمد رفته رفته از حیطه هنرهای زیبا به حوزه هنرهای کاربردی رانده شد. نویسنده با اشاره به مباحثات متالهان و متفکران درباره نقش بی بدیل هنرها در ایمان و ایقان و ایثار دینی به عرضه ادله فلسفی برای توضیح تعامل تاریخی ادیان و انواع هنرها می پردازد. شرح فلسفی موضوعاتی مانند دلایل حضور نافذ نوا و نوحه و نغمه در ادیان رابطه متواتر یا متلاطم شرک و شمایل پیوستگی پایدار ادبیات و عبادت و مبانی معنوی معماری معابد و مقابر این کتاب را به منبعی مفید برای دین پژوهان و هنرپژوهان مبدل میکند.