به قلم امید روحانی، مروری است بر خاطرات و کارنامۀ بازیگری پرویز پرستویی. نام پرویز پرستویی، یادآور چند نمونۀ بهیادماندنی از شخصیتپردازی در بهترین فیلمهای پس از انقلاب ایران است: آژانس شیشهای، موج مرده، زیر تیغ، آدمبرفی و…
نمونههایی از اعتلای بازیگری و دستیابی به قلههای رفیع این هنر در تاریخ سینمای ایران. او با تسلط مثالزدنیاش در استفاده از میمیک صورت، تغییر در حالات چهره، استفادۀ درست و کنترلشده از بدن، قدرتی کمنظیر در کاربرد نگاه و چشمها، توانایی در کنترل حس و بهره بردن از تکنیکهای شخصی، که حاصل چهل سال تجربه در ارائه نقشهای گوناگون و متنوع در تئاتر، سینما و تلویزیون است به ترکیبی خیرهکننده از تلفیق همۀ سنتها و شیوههای بازیگری در نقشهای کمدی و درام رسیده است، به ترکیبی از بازی در لحظات انفجاری و برونریز و لحظات حسی و درونی، به تلفیقی از کنترل حس و استفادۀ درست از تکنیک. او اکنون آمادۀ جهشهای بلندتر به سطحها و قلههایی رفیعتر در بازیگری است.
پرستویی در این ۳۰ سال، بسیار موفق ظاهر شد. او یک بازیگر خوب و خودساخته است. درست است که بعد از اینکه از زادگاهش یعنی همدان به تهران میآید، دوران کودکی را در سختی و عسرت و نسبتاً با فقر میگذراند، اما این توانایی را به دست میآورد که در همان کودکی و نوجوانی، زندگی سخت و دشوار و تلاش برای معاش را با بعدازظهرهای بازیگری و آموزش آن در کانونهای پرورش در جنوب تهران رنگ بزند.
درواقع این کلاسها، هیچ چیزی به عنوان یک بازیگر به او نمیدهند و فقط او را در فضایی قرار میدهند که میتواند تواناییهای خودش، تواناییهای میمیک صورتش و قدرتش را در یافتن راههایی برای عینیت بخشیدن به شخصیتهای فیلمهای بعدیاش شکل بدهد.
بنابراین آنچه میآموزد و شروع سینمایش در سال ۱۳۶۲، تماماً حاصل تلاش و کوشش سرسختانۀ خودش است. او آرامآرام قواعد بازی و قواعد رنگ بخشیدن به هر شخصیتی را در خودش مییابد و این قدرت را به دست میآورد که از داشتههایش به بهترین وجه ممکن استفاده کند.
همچنین توانایی دیگر پرستویی بازی در هر دو نقش کمدی و درام است. او استاد بازی در نقشهای درام اجتماعی است. مردانی که در بزنگاه گیر میکنند، در موقعیتهای خاصی دلواپسی میافتند و در یک تشویش و اضطراب ناشی از موقعیتهای بحرانی و خاص گرفتار میشوند.
تلگرام
واتساپ
کپی لینک