کتاب آزادی ایراک از جنگاوران جوان 7

پیکر سیاه پوشی تاریکی شب را میشکافت و به طرف قلعه ی آرالوئن می رفت، اما چشم های نگهبان آن را ندیدند. انگار در تار و پود شب فرو رفته بود. با نقش های نور و سایه ی ماه روی زمین یکی شده بود و در ردیف درختان و زیر سایه ی ابرهایی که در وزش ملایم باد حرکت میکردند پیش می رفت. پست نگهبان در پاسگاه بیرونی بود کنار برج جنوب شرقی، بیرون دیوارهای قلعه ی بزرگ خندق پشت سرش آهسته موج برمیداشت، باد سطح آن را به آرامی به هم میزد، طوری که انعکاس نور ستارگان در سیاهی آب درون آن، به هزاران نقطه ی نورانی بدل میشد پیش رویش گردشگاه بزرگی قرار داشت که قلعه را احاطه کرده بود از محوطه به دقت مراقبت شده بود چمن های آن به زیبایی آراسته شده بودند و در جای جایش درختان میوه و سایه بانها قرار داشتند. آن تکه از زمین نسبت به قلعه شیب ملایمی داشت. آنجا درختان و تپه های کوچکی وجود داشتند که در سایه شان آدمها میتوانستند دو به دو یا تنها بنشینند و استراحت کنند و تفرجگاهی نیمه خصوصی بر پا کنند. درختان کوچکی هم با فاصله از هم کاشته شده بودند در میان درختان به اندازه ی کافی فضای باز وجود داشت تا مخفی شدن زیرشان ممکن نباشد به این ترتیب هم شرایط لازم...

حوصله ی زیادی نداشت. دانکن آهی کشید و به کرولی نگاه کرد. کرولی، هیچ وقت برای مردان وحشیت طرز کار مهرها و خاتم های پادشاهی رو در جهان متمدن امروز توضیح داده ای ؟ کرولی یکی از ابروهایش را بالا برد مردد بود که هالت در بیست سال گذشته در مأموریت های مهم متعددی که با مهر پادشاهی سر و کار داشته، شرکت کرده باشد. ولی این بار نمی توانستند این خطر را بپذیرند. لرد آنتونی گفت: «هالت همون طور که میدونی فقط اعضای خاندان پادشاهی میتونن از مهر پادشاهی استفاده کنن. اگه تو ازش استفاده کنی، تمام مذاکراتی که به نتیجه میرسونی و تمام توافقهایی که بهش میرسی تقلبی و بی اثر میشه. اگه این موضوع افشا ،بشه سالها طول میکشه تا آرالوئن دوباره اعتماد باقی کشورها رو به دست بیاره نمیتونیم این خطر رو بپذیریم.» هالت زیر لب غرغری کرد معمولاً واکنشش به آداب و رسوم و تشریفات همین طور بود. بانو پائولین دستش را روی دست او گذاشت. هالت برگشت نگاهش کرد و عذرخواهانه شانه بالا انداخت بعد در حالی که سعی میکرد صدایش منطقی به نظر برسد پرسید: نمیشه به من گواهی ای بدید که به جای شما عمل کنم و خودتون مهرش کنید؟

دانکن جواب داد: «اگه هر کشور دیگری بود مثلاً تاتلند یا گالیکا دقیقاً همین کار رو میکردم ولی متأسفانه با اینکه آریدیها به زبون ما حرف میزنن الفبا و زبان نوشتاری خودشون رو دارن که هیچ شباهتی به الفبای ما نداره. ما هیچ کس رو نداریم که بتونه اون رو بنویسه و بخونه و احتمالاً اونها هم کسی رو ندارن که بتونه به زبون ما بخونه برای همین گواهی ای که به تو اجازه بده به جای من عمل

همه چیز شبیه جادوست

اسکاندیایی های مهاجم میگویند اهالی قبیله ای صحرانشین رهبر آنها ما را اسیر کرده اند. گروه کوچک رنجرها برای آزاد کردن او اعزام میشوند ولی صحرا برای آنها غریبه است غریبه ها در این جهنم سوزان با طوفان شن شکنجه میشوند آفتاب بر تن شان شلاق میزند و فریب حقه های یکی از قبایل را میخورند... در این راه مهارت کاربلدی و وفاداری هم آزموده خواهد شد.

و شکست در این آزمون تنها یک معنی دارد مرگ