کتاب پنه لوپه به جنگ می رود

گپ مسخره ای بود.... تهیه کننده فیلم به زن جوان که اسمش جو آنا بود میگفت:

یه قصه به روز و تکون دهنده میخوام جو! قصه عاشقونه ای که فقط ماجرای یه عشق خشک و خالی نباشه.... وگرنه حوصله مردم رو سر میبره یادت نره شخصیت زن قصه باید. ایتالیایی باشه و مرده آمریکایی از باید نبایدای فیلمای محصول مشترک هم که با خبری..... ببینم جو دو ماه واسه نوشتنش بسه؟

»!بله... رئيس! ... البته

دهن تهیه کننده مدام به حرف زدن می جنبید و جو آنا جای گوش دادن به حرفهای او عقربه های ساعت دیواری را نگاه میکرد. شبی که ریچارد آمده بود خانه آنها و تختش را اشغال کرده بود مجبور شده بود در راهرویی بخوابد که به دیوارش ساعت شماطه ای ربع ساعت به ربع ساعت آهنگ وست مینستر را می زد...

جوا این رو درک میکنی که به وظیفه استثنایی رو به عهده داری؟ در واقع دارم به مرخصی دو ماهه رو بهت پیشنهاد میکنم

«البته رئيس! البته...»

ساعت دیواری عجیبی بود و به هیچ ساعت ساعت دیگری نمیماند روز تاجگذاری پادشاهی را به یاد او می آورد، پادشاهی که صورتش مثل ریچارد بود... ولی شبها که ساعت تو تاریکی گم می شد صدایش شبیه صدای ناقوس شوم کلیسایی بود که برای مردن کسی به کار افتاده باشد.

آشپزخانه تا برایش تخم مرغ درست کند دختری که بالغ میشود باید چیزهای مقوی بخورد.

جو آنا چند دقیقه پنبه به دست همانجا مانده بود و حس میکرد دوست دارد چند ساعت گریه کند. ولی گریه نکرده بود و رفته بود سراغ کار ترسناکی که بایست انجامش می داد. پدرش با تخم مرغ سر رسیده بود و چشم های او را نگاه کرده بود و گفته بود:

چه جالب... تموم دخترا تو همچین وقتی گریه میکنن.... اما چشمای تو خشکه!» پس او مرد شده بود نه زن فرانچسکو عقیده داشت او یک زن حسابی است هر کس یک جور فکر می کرد... به درک گور پدر همه شان فکر آنها و خاطراتشان برایش یک پول سیاه ارزش نداشت. این بار پاییزی قشنگ و شاد منتظرش بود. پاییزی بکر و بدون درد نیشش را برای مسافری که با چشمهای مشتاق منتظرش بود، باز کرد.

طرف آمریکایی بود و خیلی زود او را به اسکاچ دعوت کرد و بهش گفت بعد دو سال دوری دارد بر می گردد نیویورک

پس باید خوشحال باشین؟

مسافر زود جواب داد:

»!!!نه«

«واسه چی؟»

جوابی نشنید.

این دو سال رو کجا بودین؟

این ور ... اون ور... تو اروپا!

اروپا رو بیشتر از نیویورک دوس دارین؟

»!آره«

امن بر عکس شما خیلی خوشحالم که دارم میرم نیویورک

چیزی نگفت.

پاییز نیویورک باید خیلی تماشایی باشه

بازم چیزی نگفت.

اگر انتخاب با من بود دوس داشتم تو آمریکا به دنیا بیام نه اروپا!»

اوریانا فالاچی روزنامه نگار، نویسنده و فعال اجتماعی و قصه نویس است جسارت او مرزهای جدیدی را در دنیای خبر ایجاد کرد. واکنش او نسبت به جنگ ویتنام و اثری که در این باره نوشت. گفتگوهایش با سران کشورها که به اسم مصاحبه با تاریخ سازان در ایران نیز بارها چاپ شده کتاب یک مرده درباره زندگی همسرش و مبارزات او در یونان این زن جسور ایتالیایی را تبدیل به یکی از نمادهای مبارزه و اعتراض کرد. فالاچی در زمینه قصه نیز تجربیاتی دارد و در میان این دسته از آثارش پنه لوپه به جنگ می روده جذاب تر و خواندنی تر بوده و مورد اقبال بیشتری قرار گرفته است. قلم فالاچی بسیار روان و جذاب است و خواننده را سخت درگیر خود میکند به طوری که نمی توان کتابی از او به دست گرفت و پیش از پایان رساندن آن از دست نهاد