کتاب ریچارد سوم نشر نی

گوشه ای از کتاب

خیابانی در لندن

دو مرد لندنی وارد می‌شوند. هریک از دری جداگانه.

مرد اول: روزبه‌خیر همسایه، با این شتاب کجا می‌روی؟

مرد دوم: راست بگویم، خودم هم نمی‌دانم. خبرهای بیرون را شنیده‌ای؟

مرد اول: آری شنیده‌ام که شاه مرده است.

مرد دوم: به بانوی مقدس سوگند خبر بدی است. این روزها خبر خوشی در کار نیست.

مردی دیگر وارد می‌شود.

مرد سوم: همسایه‌ها خدا یارتان.

مرد اول: روز شما هم به‌خیر آقا.

مرد سوم: این خبر که شاه ادوارد شریف مرده، راست است؟

مرد دوم: آری حضرت آقا راست است. خدا به دادمان برسد.

مرد سوم: آقایان روزگار بدی در راه داریم.

مرد اول: نه، نه. به لطف خدا، پسرش شاه خواهد شد.

مرد سوم: وای به حال مملکتی که کودکی بر آن حکم براند.

مرد دوم: باید به حکومت او امیدوار باشیم.

زیرا تا زمانی که صغیر است شورای سلطنت زمام امور را به دست می‌گیرد.

و چون به کمال رسید خود فرمان خواهد راند.

هم در آن زمان و هم تا آن زمان امیدی به حکومت می‌توان بست.

مرد اول: آن روز که هنری ششم به نه‌ماهگی در پاریس تاج بر سر گذاشت احوال ما همین‌گونه بود.

مرد سوم: احوال ما همین‌گونه بود؟ نه، نه، دوست من. خدا می‌داند که نبود. چرا که آن روز این مملکت به ثروت و مکنت شهره بود و در سیاست تدابیر خردمندانه داشت.

آن روز شاه خویشاوندانی خردمند داشت که پاسدارش بودند.

مرد اول: این یک نیز دارد. هم از جانب مادر و هم از خویشان پدر.

مرد سوم: ای کاش که جمله خویشانش از جانب پدر می‌بودند یا از بستگان پدری هیچ‌کس نداشت. اگر خداوند بازشان ندارد رقابت نزدیکان شاه دامان ما را نیز خواهد گرفت. وای از آن دوکِ گلاستر که مردی بس نابکار است و پسران ملکه و برادرانش بس سرکش و مغرور. اینان اگر فرمان برند و فرمان نرانند این خاک بیمار شاید آرامش گذشته بازیابد.

مرد اول: نه آقایان، ما فال بد می‌زنیم. باشد که همه‌چیز به خیر و خوشی بگذرد.

مرد سوم: آسمان که ابری می‌شود، مرد عاقل بالاپوش خود به تن می‌کند وقتی برگ‌های بزرگ می‌ریزند زمستان در راه است. خورشید که غروب می‌کند، کیست که منتظر شب نباشد؟ طوفان نابهنگام مردمان را نگران خشکسالی می‌کند همه‌چیز به خیر و خوشی می‌گذرد، اما اگر خدا بخواهد. این چیزی فراتر از شایستگی ما و انتظار من است.

مرد دوم: راست گفتی. دل مردمان آکنده از ترس است. کمتر کسی می‌یابی که با او سخن بگویی و باری از اندوه و ترس بر دل نداشته باشد.

مرد سوم: هرگاه تحولی در راه است، احوال مملکت چنین می‌شود ودیعه‌ای الاهی است که آدمی خطر را بو می‌کشد و لاجرم به همه‌چیز گمان بد می‌برد. به تجربه دریافته‌ایم که خیزش آب خبر از طوفانی مهیب می‌دهد. بهتر که این کار به خداوند واگذاریم. راستی کجا می‌رفتید؟

مرد دوم: راستش را بخواهید به دادگاه خوانده شده‌ایم.

مرد سوم: من نیز هم. پس همراه شما خواهم آمد.

بیرون می‌روند.