کتاب لیوان ها و پیپ ها

کتاب «لیوان‌ها و پیپ‌ها»، جدیدترین مجموعه داستان «رسول یونان» است که از داستان‌های کوتاه و داستان‌های خیلی کوتاه این نویسنده با عنوان‌هاي «کبوتران پشت پنجره»، «رادیوی شب»، «چراغ روشن»، «شام آخر»، «خیابان شلوغ» و...، تشکیل شده است. در بخشی از داستان «لیوان‌ها و پیپ‌ها» می‌خوانید: «همه‌کاره‌ی یک شرکت تجاری بودم. تمام قراردادها به نوعی توسط من بسته می‌شد. ظاهرا مدیر روابط‌عمومی بودم، اما شرکت ششدانگ در اختیارم بود. رئیس و رؤسا بدون مشورت با من حتی آب نمی‌خوردند. به تمام کارهایشان رسیدگی می‌کردم حتی به کارهای شخصی‌شان. آن‌ها به من اعتماد کامل داشتند برای همین...».

بلند گفتم: میدان هفت تیر! راننده که یک پیرمرد بود ماشینش را چند متر جلوتر نگه داشت. با عجله دویدم و سوار ماشین شدم. پیرمرد گفت: به زحمت صداتو شنیدم. گوشام سنگین شده! گفتم: حتماً پیش یه دکتر برین! خندید و گفت: من شنیدنیا رو شنیده‌ام. فکر نکنم چیزی باقی مونده باشه! نگاهش را از آینه‌ی بالای فرمان روی صورتم پخش کرد و ادامه داد: اما راس می گی، باید پیش یه دکتر برم! بلافاصله ادامه داد: البته فکر نکنم از دست دکترا کاری بر بیاد، چون دیگه زوارم دررفته! دوباره خندید. تک و توک دندان‌هایی که داشت مثل نقطه‌های زرد مایل به سیاه در آینه خود را به رخ کشیدند. آدم خوش‌مشربی بود. گفتم: اختیار داری، خیلی هم سرحال و سرزنده‌ای! صورتش را به آینه نزدیک کرد و به موهای سفید و کم پشت و صورت اصلاح شده‌اش نگریست و گفت: مث ماشینم می‌مونم. اتاقکم سالمه، اما موتورم به روغن‌سوزی افتاده! ظاهرمو نبین، از داخل داغونم! آب دهانش را بلعید و نگاهش را به جلو داد. عید نزدیک بود و خیابان‌ها شلوغ. شهر حال و هوای خاصی داشت. کمی که جلوتر رفتیم، خانم جوانی که کنار خیابان ایستاده بود بلند گفت: میدان هفت تیر! پیرمرد شنید، اما به روی خودش نیاورد. تعجب کردم و زود پرسیدم: مگه شما سمت هفت تیر نمی رین! جواب داد: چرا دارم اونجا میرم! گفتم: پس چرا اون خانومو سوار نکردین!؟ خندید و گفت: من طرفای عید خانوما رو سوار نمی کنم! نگذاشت بپرسم چرا. زود گفت: میدون پر از مراکز خریده! اونا میرن اونجا خرید می‌کنن و شوهراشون رو بدبخت می‌کنن! دوباره خندید و ادامه داد: می‌دونم اگه منم سوارشون نکنم با یه ماشین دیگه میرن! اما باز سوارشون نمی‌کنم! لحنش جدی شد و گفت: من چیزایی می‌بینم که شما نمی‌بینین! گفتم: لابد شواهراشون دارن که بهشون پول می‌دن! گفت: ممکنه یه عده‌شون داشته باشن، اما یه عده‌ی دیگه‌شون مجبورن زیر بار قرض برن! و گلویش را صاف کرد و ادامه داد: اصلاً من با خرید شب عید موافق نیستم! نمیدونم عید چه ربطی به این همه خرید داره؟ پیرمرد دانا و باتجربه‌ای بود. از حرف‌هایش مشخص بود که موهایش را الکی سفید نکرده است. گفت: این حجم از شلوغی و ریخت و پاش باعث می‌شه اونا که ندارن حالشون گرفته بشه! بعد صدایش به اندوه گرایید: نباید فقط مغازه‌های بازو دید، باید دستای خالی رو هم دید! صدایش را پایین‌تر آورد: از کار روزگار سر درنمی‌آرم؛ یه عده پولشون از پارو بالا نمی‌ره، یه عده هم محتاج نون شبن! به فکر فرو رفت و سکوت کرد. تا میدان هفت تیر دیگر حرفی نزد. اندوه مثل سایه‌ای آرام آرام چهره‌اش را پوشاند. انگار در ذهنش به آدم‌های فقیر می‌نگریست و به چین‌های صورتش اضافه می‌شد. به میدان هفت تیر که رسیدیم، کرایه‌ام را دادم و پیاده شدم. جلوی مراکز خرید شلوغ بود. جای سوزن انداختن نبود. سروصدای زن‌ها و بچه ها به آسمان می‌رفت، اما من فقط به حرف‌های پیر‌مرد فکر می‌کردم: من چیزایی رو می‌بینم که شما نمی‌بینین!