کتاب سرگذشت ندیمه نشر ققنوس

"در داستان حاضر "افرد" ندیمه‌ای است که در حکومت تئوکراتیک کشوری تخیلی به نام جلید روزگار می‌گذراند. او اجازه دارد روزی یکبار برای خرید در بازار از خانه فرمانده و همسرش خارج شود. بازاری که در آن تصاویر جای کلمات را گرفته‌اند؛ زیرا زنان، دیگر حق خواندن ندارند. ندیمه ماهی یک بار به بستر می‌رود و دعا می‌کند که از فرمانده آبستن شود؛ چون در عصری که زاد و ولد کاهش پیدا کرده، ارزش افراد وسایر ندیمه‌ها تنها به باروری رحم آنهاست. افراد سال‌های پیش را به خاطر دارد. ایامی که با همسرش "لوک"، زندگی می‌کرد و با او نرد عشق می‌باخت؛ ایامی که با دخترش بازی و از او مراقبت می‌کرد؛ ایامی که شغلی داشت و درآمدی؛ و از حق آموختن بهره‌مند بود؛ ولی حالا همه این‌ها به باد رفته است... سرگذشت ندیمه رمانی است آمیخته به طنز، هراس و هشدار که از آمیزش تیره و تار سیاست و روابط زن و مرد... پرده برمی‌دارد...".

در اتاقی می‌خوابیدیم که زمانی سالن ورزش بود. روی کف چوبی لاک و الكل خورده سالن خطوط و دایره‌هایی دیده می‌شد که در گذشته برای مسابقات کشیده بودند. حلقه‌های تور بسکتبال هنوز بود، اما از خود تورها خبری نبود. دورتادور سالن برای تماشاچی‌ها بالكن ساخته بودند. احساس می‌کردم بوی تند عرق، آمیخته به بوی شیرین آدامس و عطر دختران تماشاچی آن زمان در مشامم مانده است. از روی عکس‌ها معلوم بود که دخترها ابتدا دامن‌های بلند، بعد مینی‌ژوپ و بعد شورت داشته‌اند، و سرانجام گوشواره و موهای رنگ‌شده سبز سیخ سیخ. در همین سالن مجالس رقص برپا می‌کرده‌اند: نغمه ممتد موسیقی بانوای لایه‌لایه نامحسوس، در سبک‌های مختلف و با پیش‌زمینه‌ای از آوای طبل‌ها. ضجه‌ای حزن‌انگیز، حلقه‌های گل کاغذی، آدمک‌های مقوایی و توپ چرخانی از آینه که گرد نور بر سر حضار در حال رقص می‌پاشید. سالن شاهد معاشقه‌های قدیمی، تنهایی و انتظار بود، انتظار برای چیزی بی‌شکل و بی‌نام. هنوز آن اشتياق را به خاطر دارم، اشتیاق چیزی که همواره در شرف روی دادن بود و به‌هیچ‌وجه به دستانی که آنجا و آن زمان در فضای کوچک پشت خانه یا دورتر، در پارکینگ یا اتاق تلویزیون، تنمان را لمس می‌کرد ربطی نداشت، تلویزیونی که صدایش کم می‌شد و فقط نور تصاویرش روی تنهای پر تب‌وتاب سوسو می‌زد. در تب اشتياق آینده می‌سوختیم. شعله این عطش سیری‌ناپذیر چطور در وجودمان روشن‌شده بود؟ حسی که فضا را آکنده بود؛ این حس حتى هنگام تلاش برای خوابیدن روی تخت‌های سفری نیز با ما بود، تخت‌ها را بافاصله چیده بودند تا نتوانیم باهم حرف بزنیم. ملافه‌هایمان فلانل بود، مثل ملافه بچه‌ها. پتوهای ارتشی داشتیم، پتوهای قدیمی که مارک يو. اس. رویشان را هنوز می‌شد خواند. لباس‌هایمان را تمیز و مرتب تا می‌کردیم و روی عسلی‌های پای تخت می‌گذاشتیم. نور چراغ‌ها را کم می‌کردند، اما نه خاموش. عمه سارا و عمه اليزابت مدام در اتاق گشت می‌زدند. باتوم های برقی‌شان از تسمه‌های کمربندهای چرمی‌شان آویزان بود. اسلحه نداشتند، حتی آن‌قدر مورد اعتماد نبودند که اسلحه تحویل بگیرند. اسلحه مختص نگهبان‌ها بود که از بین فرشته‌ها انتخاب می‌شدند. نگهبان‌ها به‌جز مواقعی که فراخوانده می‌شدند اجازه نداشتند وارد ساختمان شوند و ما به‌استثنای مواقع پیاده‌روی در زمین فوتبال اجازه نداشتیم از آن خارج شویم. دورتادور زمین فوتبال حصار و روی حصار سیم‌خاردار کشیده بودند. دو بار در روز و هر بار دو به دو در زمین فوتبال قدم می‌زدیم. فرشته‌ها بیرون زمین و پشت به ما می‌ایستادند. از آن‌ها می‌ترسیدیم؛ نه، فقط ترس نبود. کاش نگاهمان می‌کردند. کاش می‌توانستیم با آن‌ها حرف بزنیم. آن زمان فکر می‌کردیم اگر این‌طور می‌شد، چیزی تغییر می‌کرد، معامله‌ای انجام می‌شد یا بده بستانی. به‌هرحال ما هنوز بدن‌هایمان را داشتیم. اما این‌ها همه وهم و تخیل بود. یاد گرفتیم بدون صدا زمزمه کنیم. در هوای نیمه‌تاریک وقتی فرشته‌ها حواسشان به ما نبود، می‌توانستیم بازوهایمان را دراز کنیم و دستان هم را لمس کنیم. لب‌خوانی را هم یاد گرفتیم. سرمان را کج روی بالش می‌گذاشتیم و به دهان هم خیره می‌شدیم، بعد اسممان را به یکدیگر می‌گفتیم: آلما. چین. دولورس. مویرا. جون.