کتاب برای یک شب عشق از شاهکارهای 5 میلی متری

گوشه ای از کتاب

ژولین در حقیقت بسیار خوشبخت بود. روحی آرام و زلال داشت. زندگی روزمره‌اش با قواعد ثابتش از جنس آرامش بود. صبح‌ها به اداره می‌رفت، در سکوت و سکون کار روز گذشته را ادامه می‌داد، بعد، ناهار تکه ‌نانی می‌خورد و نوشته‌هایش را از سر می‌گرفت؛ سپس شام می‌خورد، دراز می‌کشید و می‌خوابید. روز بعد، طلوع آفتاب همان روز قبلی را بازمی‌گرداند و این اتفاق هفته‌ها و ماه‌ها تکرار می‌شد. این رژه‌ی آهسته کم‌کم آهنگی دلنشین به خود می‌گرفت و با رؤیای گاوهایی که خیش می‌کشند و شب‌ها لای کاه‌های تازه نشخوار می‌کنند او را به خواب فرو می‌برد. او تمام افسونِ یکنواختی را معجون‌وار سر می‌کشید. تفریحش این بود که گاهی پس از شام از خیابان بوسولی پایین برود و روی پل بنشیند تا ساعت نُه بشود. پاهای خود را بالای رودخانه آویزان می‌کرد و زیر آن‌ها، عبور بی‌وقفه‌ی شانتکلر را با صدای نابِ امواج نقره‌ای‌اش می‌نگریست. در دو سوی رودخانه بیدهایی مجنون سرهای رنگ‌پریده‌ی خود را آویخته بودند و در تاویر خود فرو می‌رفتند. در آسمان، خاکستر نرم غروب فرو می‌نشست و ژولین در این سکوت عمیق، واله و شیفته باقی می‌ماند و به طرزی مبهم می‌اندیشید که شانتکلر هم باید مثل او خوشبخت باشد که در سکوتی چنین زیبا از روی همان علف‌های همیشگی می‌گذرد. وقتی ستاره‌ها می‌درخشیدند، با سینه‌ای سرشار از طراوت برمی‌گشت و می‌خوابید.

ژولین علاوه بر این، لذت‌های دیگری نیز برای خود فراهم می‌کرد. روزهای تعطیل، تنها راه می‌افتاد، مسرور از اینکه به دوردست می‌رود و خسته و کوفته برمی‌گردد. با مردی لال دوست شده بود، کارگری سنگ‌تراش، و تمام بعدازظهر همگام با او، بی‌آنکه اشاره‌ای رد و بدل کنند در خیابان مشجرِ شهر قدم می‌زد. گاهی نیز تهِ کافه‌ی ووایاژور، غرق در سکون و اندیشه، ساعت‌ها با دوست لالِ خود شطرنج می‌باخت. کالسکه سگ دوستش را زیر گرفته بود و او چنان خاطره‌ی مقدسی از آن در ذهن خود داشت که دیگر حاضر نبود هیچ حیوانی را در خانه نگه دارد. در اداره‌ی پست به خاطرِ دختربچه‌ای ده ساله سر به سرش می‌گذاشتند، دخترکی ژنده‌پوش که پابرهنه کبریت می‌فروخت و ژولین بی‌آنکه چیزی از اجناسش بردارد سکه‌هایی درشت نثارش می‌کرد؛ ژولین از این شوخی‌ها عصبانی می‌شد و سکه‌ها را پنهانی و بی‌صدا به دخترک می‌داد. غروب‌ها هرگز او را با زنی کنار دیوارهای شهر نمی‌دیدی. زنان کارگر شهرِ پ، آن زنان سرزنده و ناقلا وقتی دیده بودند که ژولین مقابلشان دچار تنگی نفس می‌شود و خنده‌های تشویق‌آمیزشان را تمسخر فرض می‌کند، سرانجام او را به حال خود رها کرده بودند. در شهر عده‌ای می‌گفتند احمق است، عده‌ای ادعا می‌کردند که باید از پسرهایی که این چنین آرام و منزوی‌اند حذر کرد.

بهشتِ ژولین، جایی که در آن راحت نفس می‌کشید، اتاقش بود. تنها آنجا خود را از مردم ایمن می‌دانست.