کتاب چه جالب چه مفرح

گوشه ای از کتاب

تصور می‌کنم زمانی که به دنبال یافتن تفریح می‌رویم، در واقع، در جست‌وجوی کاشانه و آرامش هستیم. یافتن تفریح برای ما یعنی یافتن سادگی، یعنی یافتن چیزی که خلأ درون‌مان را، که به خاطر رشد و بالندگی و پرداختن به زندگی ایجاد شده، بار دیگر پر کند. در ظاهر تصور می‌کنیم که به دنبال تفریحیم، اما در حقیقت به دنبال باغ عدن هستیم.

چند سال پیش، والدینم به منزل جدیدی نقل مکان کردند؛ زیرا خانه‌شان در جاده‌ی ابنزر، پس از فوت پدربزرگ و مادربزرگم و رفتن بچه‌ها از خانه، دیگر برای‌شان جای ماندن نبود. صادقانه بگویم که دل کندن خانواده‌ام از آن خانه برایم سخت بود، هرچند که این تصمیم به من مربوط نمی‌شد. والدینم حق دارند هرجا که می‌خواهند زندگی کنند. آن‌ها زمانی که من تمام زندگی‌ام را به نشویل منتقل کردم، به تصمیمم احترام گذاشتند؛ پس من هم باید در قبال آن‌ها چنین می‌کردم. اما نمی‌توانم کتمان کنم که از دست دادن آن خانه، اثری عمیق در روحم گذاشته است. تمام اتفاقات خانوادگی ما در آن هجده هکتار زمین رخ می‌داد: صبح کریسمس، عید شکرگزاری، شام‌خوردن‌های دسته‌جمعی، جشن تولدها، دورهمی‌های بی‌دلیل شب‌های تابستان، عصرهای آخر هفته بعد از خوردن ناهار در رستوران سلف سرویس انتهای خیابان که نان‌های تازه و بی‌نظیری در آن طبخ می‌شد.

چند هفته پیش، از مشاورم سؤال کردم که چرا از هر مردی می‌خواهم با من به دیدن خانه‌ی کودکی‌ام بیاید؟ چرا کریسمس‌ها اشک به چشمانم می‌آید و علی‌رغم اینکه همه در منزل جدید و زیبای والدینم جمع هستیم، زیر لب زمزمه می‌کنم: «می‌خواهم بروم خانه.» مشاورم نظرات زیادی در این رابطه دارد. بیشتر نظراتش هم حول این محور است که من در آن هجده هکتار احساس امنیت فراوانی داشته‌ام و خیلی از خاطرات ما، بیشتر از آنکه با افراد گره بخورد، با مکان‌های مختلف پیوند خورده است.

به نظر عجیب می‌آید، نه؟ می‌گویم عجیب، چون من خیلی برون‌گرا هستم و خیلی‌ها ممکن است فکر کنند خاطراتم بیشتر با افراد مختلف پیوند خورده‌اند، اما در بیشتر مواقع، خاطراتم در یک مکان خاص لنگر می‌اندازند.

با اینکه می‌دانم آن خانه دیگر به من تعلق ندارد و در کنار خاطرات خوب و مثبت، خاطرات تلخ نیز به شکل‌گیری شخصیت من منجر شده‌اند، این را نیز عمیق حس می‌کنم که با از دست دادن خانه‌ی جاده‌ی اینزر چیزی را نیز در درونم از دست دادم.

ما روی سیاره‌ی چندان خوبی زندگی نمی‌کنیم. (قصد توهین ندارم زمین عزیز!) به نظر نمی‌رسد اوضاع روی زمین چندان بر وفق مراد باشد، مگر نه؟ ما باغ عدن را کاملاً از دست داده‌ایم، اما باور قلبی من این است که در لحظاتی که مشغول تفریح هستیم، به یاد باغ عدنی می‌افتیم که زمانی وجود داشت. شاید من نتوانم هرگز شما را در آنجا ملاقات کنم، اما حسی درونی به من می‌گوید که تفریح کردن مشابه تجربه کردن باغ عدن است. شاید دانه کردن لوبیا در ایوان خانه‌ی مادر بزرگ برای من همین تجربه را تداعی می‌کرد.