کتاب آوای مهر آیین

مشکاتیان را با عطر نواهای سحر آمیزش میشناختم با دستانش به آستان جانان رسیدم و با بیداد او روز وصل دوستداران را روزگارانی زمزمه کردم با رزم مشترکش وطن را از صمیم قلب دوست داشتم و میدارم تاکنون آن قدر (کامل) او را نشناخته بودم گرچه آثار فاخری که او از خود به جای گذاشته آیینه ی تمام نمای اندیشه ی والا و شخصیت ممتاز هنری اوست. اما در کنار آثار موسیقایی او با خواندن نوشته هایش به یقین اندیشه ها و افکار بلند او را دری گران بها یافتم. زندگی او سراسر عشق است و دوست داشتن او همیشه به دنبال نایاب ترین زیبایی ها بود به دنبال زیباییهایی میگشت تا آن را نه برای خود بلکه به مردم میهن اش و به انسانیت تقدیم کند. تاکنون شاید عده ای خاص از مردم سرزمین مان سخنان او را در قالب سخنرانی یا گفت و گو شنیده اند اما آنچه در ذهن و دل او تراوش میکند به صورت ملودی در آهنگهای او جاری ست و جان و دل انسان را جلا می دهد. او با زبانی صحبت میکند که نه تنها به آدم طراوت می بخشد، بلکه غم ها را از دل می زداید و چشمه های خاموش مهربانی را جوشان می کند و قطرات این چشمه بر دلهای سخت مینشاند و آنها را همچو موم نرم و لطیف می سازد. این توانایی همان گوهری است که در وجود انسانها نهفته است و هر انسانی اگر تلاش کند، عشق بورزد و از همه ی گردنه های سخت و صعب زندگی عبور کند و..

می گفتند یک کسی مانند حافظ با مطالعه اش میفهمید در آن مقطع زمانی خودش «شاه شجاع» بوده یا امیر مبارزالدین و یا... بدون این که از آنها نامی ببرد. آن وقت او می شود حافظ که هر جا یک کلام الله مجید بوده یک جلد دیوان حافظ هم حداقل روی طاقچه های مادر بزرگهای مان کنارش بوده است. در هر صورت هنرمند نمی تواند آن بردارهایی که میگویید را در بستر جامعه تغییر دهد ولی میتواند تفسیر کند. اصلاً کار هنرمند این نیست که بردارهای سیاسی را در گستره ی زمان یا جهان در اجتماع به سمت و سویی تغییر دهد. به زبانی دیگر کلام هنرمند بیشتر گویش درد است تا درمان آن شاملو در یکی از زیباترین شعرهایش می گوید اگر چنین می زیست باید پست من چه ناپاکم اگر فانوس عمرم را به رسوایی نیاویزم بر بلند کاج خشک کوچه ی بن بست او مشخص نمیکند که کدام کوچه؟ ولی می گوید من فانوس عمرم را بر بلند کاج خشک کوچه ی بن بست آویختم تا شاید بدانید که این کوچه بن بست است و داخل آن نروید. و این کار هنرمند است. او میتواند بگوید شما به این راه بروید. یعنی گستره ی تفکر و نگاهش آن قدر ژرف و والاست که به خودش اجازه ی چنین کاری را نمی دهد ولی وظیفه دارد کوچه ی بن بست را نشان دهد. چنان چه گفته می شود هنرمند همیشه کسی بوده که خلاف جریان آب شنا کرده است؟ دقيقاً. و إلا هنرمند نمیشد باز خود شاملو میگوید هنر شهادتی است صادقانه به همین دلیل است که نه تنها خلاف جریان آب شنا میکند بلکه پایمردی هم دارد صبوری هم دارد، توانایی هم میخواهد و ایستادگی و فهم و کمال و هزار ویژگی دیگر ولی هرگز نمی گوید این راه بهتر است. زمانی در اردوگاه سوسیالیسم بعد از ۱۹۱۷ هر کدام از هنرمندان که در راستای سوسیالیسم مطلق گام برداشتند از نگاه بشریت هرگز مانند آنها که آزادانه حرکت کردند، نشدند. یعنی هنرمندان خوب هیچ وقت نتوانستند در آن گستره ی بشریت قرار بگیرند که هنرمندان غیر حزبی قرار گرفتند. حتی در ایران هم که حزب نه معنا دارد

دفتری که زندگی و اندیشه های زیبای هنرمند دیگری از این سرزمین در آن نقش بسته است. هنرمندی که زیبا می اندیشد، زیبا می نوازد و زیبا می نویسد. او هنرمندی است که در فراز و نشیب هنر موسیقی ایران استوار و مطمئن گام نهاده و آن چه در توان داشته از تمامی فرصت ها استفاده کرده و با کوله باری از تجربه و آموخته ها از خود مردی ساخته که به اسانی نمی توان درباره ی او صحبت کرد.
هرگز نخواسته ام شعری گفته باشم یا با که نمی توانسته ام چنین هرگز نپنداشته ام که شعری بوده امپ
بایسته برای سرودن با شایسته ی دمی که غنودنی مگر تنها خودم برده ام هم در ساخت سرزمین که تابش و بارش همیشه اش کلام و کبوتر است هوای تازه و ترانه تر است. 
یا شبنمی که بر شولای گلبرگ واژه یی