کتاب خاطرات محرمانه 1 پزشک تازه کار

گوشه ای از کتاب

زمانی که در اولین سال تخصص پزشکی هستید تصور می‌کنید رزیدنت‌های فوق ارشد به طرز بی‌نظیری باهوش و بی‌نقص هستند، شاید شبیه خدا، یا گوگل و شما تلاش می‌کنید تحت هیچ شرایطی آن‌ها را به‌زحمت نیندازید. به‌عنوان یک رزیدنت ارشد، هرگاه گیر می‌افتید و نیاز به راه‌حل دارید، آن‌ها برایتان حکم بندرگاهی موقتی دارند: محلی امن برای شنیدن راه‌حل‌های عاقلانه که صدای بوق پیجرتان را خاموش می‌کند و سپس، پیش از اینکه متوجه شوید، خودتان تبدیل به یکی از آن‌ها شده‌اید!

غالباً رزیدنت فوق ارشد بالاترین فردی ا‌ست که در کلینیک زنان و زایمان حضور دارد. شما سرکشی‌های روزانه‌ی بخش را رهبری می‌کنید. از روی احترام، به جای اینکه دکتر فلانی خطابتان کنند، شما را با لفظ آقا صدا می‌زنند که باعث می‌شود ده سال درس خواندن برای دکتر خطاب شدن بیهوده به نظر برسد. از شما توقع دارند برای دانشجوهای پزشکی تدریس کنید. از شما توقع دارند تمام جراحی‌های اساسی را انجام دهید. از همه مهم‌تر، مسئولیت بخش زایمان با شماست. اگر به مشکلی بربخورید، رزیدنت‌های سال آخر و حتی اساتید متخصص آماده کمک رساندن به شما هستند، البته شما در آن واحد مسئول زنده نگه داشتن یک دو جین مادر در حال زایمان و نوزاد هستید. پس سر فرصت از آن‌ها کمک بگیرید.

-این یکی احتمالاً باید سزارین بشه.

-جنین این دو نفر باید با دستگاه به دنیا بیاد.

-اوه اوه این یکی داره خونریزی می‌کنه.

در اولویت‌بندی فوق‌العاده می‌شوید. مثل این است که در یک معمای ثابت زندگی می‌کنید؛ از آن معماهایی که داخلش قایق، روباه، مرغ و یک کیسه گندم وجود دارد و باید فکری به حالشان بکنید. فقط با این فرق که در معمای شخصی شما، به جای یک مرغ، دو جین مرغ حضور دارند و همه‌شان دارند سه‌قلو می‌زایند. قایقی هم که باید با آن فرار کنید از شکر درست شده است.

دهشتناک به نظر می‌رسد -و در آن زمان واقعاً هم دهشتناک بود- اما اولین روزی که فعالیتم را به‌عنوان رزیدنت فوق ارشد آغاز کردم، شوق عظیمی برای قدم برداشتن در وجودم احساس می‌کردم. از روزی که به عنوان پزشک پذیرفته شدم تا به امروز این قدر خوشبین نبودم، در واقع از شادی در پوست خودم نمی‌گنجیدم. ناگهان خودم را در میانه‌ی راه متخصص شدن دیدم، انگار هفته‌ی سخت پزشک شدنم رو به پایان بود و داشتم از عصر چهارشنبه‌اش لذت می‌بردم. فقط چند سال با متخصص زنان و زایمان بودن فاصله داشتم و می‌توانستم واقعاً خودم را در آن جایگاه تصور کنم که دارم کارم را به‌خوبی انجام می‌دهم. به نظر می‌رسید همه‌چیز در محیط کار و خانه دارد سر جای خودش قرار می‌گیرد. انگار بالاخره متوجه شده بودم که تمام این مدت نقشه‌ی راه را وارونه نگه داشته بودم. برای یک‌بار هم که شده، زندگی‌ام در مقایسه با دوستان غیر پزشکم آن‌قدرها هم مأیوس‌کننده به نظر نمی‌رسید. من خانه‌ی جدید داشتم، ماشین جدیدتری خریده بودم و تقریباً رابطه عاطفی پایداری داشتم. احساس رضایت می‌کردم. احساسم شبیه از خود راضی بودن، غرور یا خود‌بزرگ‌بینی نبود، بلکه تنها در نقطه‌ای متضاد با احساس سرخوردگی و نارضایتی که این سال‌ها داشتم، ایستاده بودم.