کتاب یک فیلم یک جهان 13 آواز در باران

جف اندرو وقتی در این باره بحث میکردیم که کدام کتابهای مجموعه سینمای کلاسیک بی اف آی را میتوانیم انتخاب کنیم تا به مناسبت بیستمین سالگرد انتشار این مجموعه ویراست جدیدی از آنها چاپ شود پیشنهاد قرار دادن آواز در باران (۱۹۹۲) پیتر وولن در فهرست نهایی با هیچگونه مخالفتی مواجه نشد؛ برعکس بلافاصله تصمیم بر آن شد که جزو دوازده کتاب نهایی باشد. به عبارت دیگر در اصطلاح امروزی، «تابلو» بود - گرچه دشوار بتوان اصطلاح نامناسب تری برای اشاره به چنین اثر بلیغ عالمانه و به شدت تیزبینانه ای پیدا کرد البته یکی از دلایل آن که انتخاب کتاب وولن این قدر بدیهی به نظر می رسید آن بود که جایگاه کلاسیک این فیلم حالا کاملاً تثبیت شده است و هیچ چون و چرایی در آن نیست. در واقع موزیکال کلی و دانن امتیازی مضاعف داشت چرا که نه فقط غالباً و به شکل برجسته ای در فهرست بهترین فیلمهای سینمایی تمام دورانها به انتخاب...

سکانس را پرورش دادیم بعد انتقال بین نماها یعنی زمان بندی و قاب بندی کات های بین نماها، حفظ تداوم را تنظیم و حرکت دوربین و نور را طراحی کردیم خیلی به ندرت درباره گام ها و حرکات رقص چیزی به او میگفتم بعد موسیقی را به نحوی تنظیم کردیم که به نظم بخشیدن به صحنه پردازی و حرکات دوربین کمک کند. جین در طول فیلم برداری، جلوی دوربین کار می کرد و من پشت آن هیچ کارگردانی جز ما سر صحنه نبود. بعد می دیدیم که فیلم برداری درست انجام شده یا نه و بعد روی تدوین نظارت میکردیم نکته . عجیبی که در مورد فیلم برداری و تدوین در آن روزها وجود داشت این بود که هیچ وقت بیش تر از دقیقاً آن چیزی که دست آخر روی پرده می رفت فیلم نمی گرفتید انضباط و قاعده ای که مطمئناً از این جا ناشی می شد که سکانس مربوطه کاملاً برنامه ریزی شده بود خصوصاً به لحاظ انتقال هایی که در رقص وجود داشت و با برشهای انطباقی همگام سازی شده در فیلم متناظر بود].[۸]

قطعه تک نفره مهم کلی در دختر مدل که او و دانن فیلم برداری اش کردند، رقص معروف آلتراگو بود که در آن کلی با تصویر خودش که از ویترین یکی از مغازه ها به درون خیابان قدم گذاشته بود می رقصید. همان طور که دانن بعدها اشاره کرده است چنین سکانس رقصی واقعاً جلوتر از چیزی بود که در برادوی داشت رخ میداد دختر مدل یک سال قبل از اجرای نمایش در جست و جوی تفریحات شهری و در همان سالی اکران شد که نمایش اکلاهما روی صحنه رفت. دانن به درستی به تأثیر فرد آستر در ممکن ساختن چنین چیزی اشاره میکند. مثلاً سکانس «التراگو» بدون وجود سکانس بوجنگلز فرد آستر در وقت سوینگ (۱۹۳۶) ممکن نمیبود سکانسی که در آن آستر با سه تا از سایه هایش می رقصد و ایده آن را طراح رقصش هرمس پان پیشنهاد داده بود. همان طور که دانن متذکر میشود 

تحلیل روشنگرانه پیتر وولن درباره آواز در باران (۱۹۵۲) یکی از بهترین فیلم های عامه پسند تاریخ سینما نشان میدهد که چین کلی در مقام کارگردان و بازیگر این اثر چقدر ماهرانه مؤلفه های رقص و موسیقی را در تاروپود روایت جای میدهد و موفق میشود دو سنت متمایز رقص آمریکایی یعنی تپ دنس و باله را با هم ترکیب کند. علاوه بر این وولن پیامدهای ناگوار مک کارتیسم برای دست اندرکاران این فیلم و زندگی حرفه ای ایشان را نیز بررسی میکند. جف اندرو در مقدمه ای که برای ویراست ویژه این کتاب نوشته است. راز جذابیت ماندگار این فیلم را در یک جمله خلاصه می کند. آواز در باران فقط یک فیلم موزیکال نیست بلکه فیلمی است درباره سینما»