کتاب افسانه ی عادی بودن میلکان

ترتیب، تروما آسیب روانی است در سیستم عصبی، ذهن و تن ما جا خوش می کند و تا مدت ها بعد از حوادث اصلی به زندگی خود ادامه می دهد و هر لحظه ممکن است دوباره سر باز کند. تروما منظومه ای از ناملایمات است که باعث شکل دادن به خود آن زخم می شود و مازادش میشود زخم خوردگی ما که بر تن و جان ما تحمیل می کند: نتیجه اش میشود احساسات حل نشده ای که به سراغ ما می آیند.

آنها پویایی هایی را به ما دیکته میکنند که برای تحملشان لازم است؛ مجموعه ای از متون تراژیک ملودرام یا عصبی که بدون فکر کردن به آنها به شکلی اجتناب ناپذیر مشغول زیستشان هستیم تازه عوارضی که در تن ما میگذارند فقط یکی از چندین تأثیر آنهاست.

وقتی زخمی به خودی خود ترمیم نمیشود یکی از این دو اتفاق رخ میدهد یا همین طور خام باقی میماند یا در بیشتر اوقات جایش یک لایه ی سنگین از زخم می نشیند. زخم باز منشأ مداوم درد است. جایی است که بارها و بارها سرش آسیب میبینیم. این آسیب شاید با کوچکترین تکانه ی ممکن تکرار شود. این ممکن است کاری کند که تا ابد گوش به زنگ باشیم یعنی همیشه مشغول مراقبت از زخم هایمان باشیم و همین باعث میشود توانایی محدودی در رفتار انعطاف پذیر داشته باشیم باعث میشود نتوانیم با اعتماد به نفس بیشتر عمل کنیم چراکه می ترسیم دوباره آسیب ببینیم زخمها ممکن است بر هم ترجیح داده شوند. یعنی هم ازشان محافظت شود هم بافتهای خود را در کنار هم داشته باشند، ولی اشکالاتشان را هم حفظ کنند آن زخم میشود چیزی سفت به هم فشرده انعطاف ناپذیر ناتوان در رشد و منطقه ای بی حس آن گوشت اصلی که بافت زنده و سالمی داشت دیگر نمیتواند از نو بافت تولید کند.

زخم یا شکاف دست نخورده ترومایی حل نشده است که باعث محدود شدن «نفس» است. هم از نظر فیزیکی هم از نظر روانی در واقع، توانایی های ذاتی ما را محدود میکند و نگاهی تحریف شده از دنیا و آدمهای دیگر برای ما ایجاد میکند. این نگاه حالت طولانی مدت در ذهن ما پیدا میکند تروما ما را در گذشته نگاه می دارد . مگر این که رویش کار کنیم تروما باعث میشود از لحظه ی حال حاضر دور شویم، نتوانیم غنایش را درک کنیم تروما چیستی ما را محدود می کند و با واداشتن ما برای سرکوب درد و بخشهای ناخواسته ی روان باعث می شود به...

کتابی که همه چیز را در حوزه ی سلامت روان تغییر می دهد.

به این باور رسیده ام که در پس کل مرضهای مزمن واگیردار که امروزه ما را زیر ضرب خود گرفته، خواه فیزیکی باشد خواه روانی چیزی در خود فرهنگ ما وجود دارد که به انحراف رفته است. چیزی که باعث ایجاد دردهای ناخوشایندی است که از آنها رنج می بریم و از آن مهم تر در ایدئولوژی مان نقاط کوری وجود دارد که نمی گذارد این وضع خطرناک را به وضوح ببینیم، چه برسد به این که بخواهیم کاری برایش بکنیم این نقاط کور که در فرهنگ ما شایع است و در حرفه ی خود من تا حد فاجعه باری فراگیر نمیگذارد از ارتباط هایی که سلامت ما را به زندگی های عاطفی - اجتماعی مان متصل میکند آگاه شویم جور دیگری هم میشود گفت بیماریهای مزمن خواه فیزیکی خواه روانی تا حد زیادی عملکرد با خاصیت زندگی است. آنها سهو یا اشتباه این فضا نیستند. در واقع پیامد زندگی ما هستند. نه انحرافی مرموزانه که سر ما ریخته است.

از متن کتاب -

کتاب افسانه ی عادی بودن بررسی نو و خلاقانه ی علت انواع بیماری جسمی و روانی ماست. کتابی که سویه ی انتقادی خود را به سمت اجتماع می گیرد و آن را بانی انواع مشکلات روان تنی انسانها میداند و راه های کارگشایی برای حرکت به سمت سلامت عمومی و درمان پیشنهاد می دهد. این کتاب در نوع خود انقلابی است در زمینه ی بررسی بیماری ها گبور منه با چهار دهه تجربه در مقام روان پزشک بالینی متوجه شده که درک ما از واژه ی عادی - نرمال» اشتباه است. ما برای این درک معمولاً نقش تروما و استرسی را که بر فرد وارد می شود نادیده می گیریم حتی گاهی فشارهای زندگی مدرن را هم نمیبینیم از نظر منه سیستم پزشکی غربی علی رغم تمام پیشرفتها و تخصصهایی که به آن نائل شده، همچنان نمی تواند فرد را به عنوان یک «گل» بررسی کند و در موارد بسیاری تأثیر استرسهای زندگی روزمره بر بدن را نادیده می گیرد که باعث تضعیف سیستم ایمنی و برهم خوردن تعادل عاطفی میشود. در افسانه ی عادی بودن منه از باورهایی میگوید که ما را بیمار جلوه می دهند و سعی میکند ارتباطی بین سلامتی افراد و منطقی بودن کلیت جامعه برقرار کنند. او در نهایت از این گذر به راهنمای همدلانه ای برای سلامت و درمان میرسد مته پوشش دانش عادی و حکمت پذیرفته شده ی عمومی را کنار میزند تا گره ی باورهای نادرستی را باز کند که به تثبیت وضع موجود منجر شده است. كبور منه مؤلف و پزشک کانادایی است که مدرک پزشکی خود را از دانشگاه بریتیش کلمبیا در کانادا دریافت کرده او اعتقاد زیادی به تأثیر تروماهای کودکی بر افراد بالغ دارد و ریشه ی بسیاری از اعتیادها را تروماهای حل نشده ی کودکی می داند