کتاب روان کاوی کرگدن

تقریباً همه ما از وقتی به یاد می آوریم کم یا زیاد با پرسش هایی درباره خودمان روبه رو بوده ایم چرا این احساس را دارم؟ چرا آن کار را کردم؟ چرا آن چیز را میخواهم؟

چرا آن فرد را دوست دارم؟ بودن با چه کسی حال مرا بهتر میکند؟ چرا با اینکه همه تلاشم را میکنم در عشق شکست میخورم؟ چرا از فلان چیز می ترسم؟ چرا مضطرب یا غمگین ام؟ چرا نمیتوانم شاد باشم؟ چرا اشتباهاتم را تکرار میکنم؟ چرا بی آنکه دلیلش را بدانم خودم یا دیگری را اذیت میکنم؟ چرا احساس گناه دارم؟ با احساس گناهم چه میتوانم بکنم؟ چرا مضطرب می شوم؟ چگونه می توانم کاری برای اضطرابم بکنم؟ چگونه میتوانم به چیزی که میخواهم برسم؟ اصلاً من چه چیزی می خواهم؟ چرا هم میخواهم هم نمیخواهم؟ چرا موفقیت هایم را خراب میکنم؟ چرا بعضی وقت ها این قدر بی میل و ملول ام؟ چرا مدام سعی میکنم همه را راضی نگه دارم؟ چرا یک جای کار زندگی من می لنگد؟ کجای کار زندگی ام می لنگد؟ چرا افسرده ام؟ چرا با کسی غیر از همسرم رابطه برقرار کرده ام؟ برای آسیب هایی که در کودکی دیده ام چه میتوانم بکنم؟ چگونه میتوانم تغییر کنم؟... گاهی این پرسش ها بیشتر از جنس کنجکاوی اند و تلاش برای پاسخ دادن به آنها نیاز ما را به خودشناسی...

لباس مربوط میشد تربیت او حالتی متغیر و به یک معنا آشفته داشت. پدر و مادرش ممکن بود یک روز خیلی مهربان و گرم باشند و ناگهان روز بعدش سرد و حتی ترسناک بشوند دعوای بسیار بزرگ و پردامنه ای هم در خانواده گسترده ترشان وجود دارد. او دوبار یک بار در هفت سالگی و یک بار در نه سالگی به دلایلی که هیچ وقت نفهمید ناگزیر شد مدرسه اش را عوض کند. والدینش در پانزده سالگی او را به مدرسه ای در انگلستان فرستادند؛ جایی که در آغاز در آن خیلی احساس تنهایی میکرد اما کمی که گذشت اوضاع بهتر شد و کم کم جوایزی در شیمی و زیست شناسی گرفت: «من باید سخت تلاش میکردم و چاره ای نداشتم جز اینکه با این وضعیت کنار بیایم طی چندین جلسه درمانگر بی آنکه اشاره مستقیمی بکند، سعی کرد توجه آرون و جایاتری را بیش از پیش بر سبکهای ارتباطی اضطرابی و اجتنابی معطوف کند. آرون در کودکی برای کنار آمدن با بی توجهی والدین، رویکردی اجتنابی در پیش گرفته بود. وقتی حالا به اتاقش پناه می برد به این دلیل نیست که به چیزی اهمیت نمیدهد او به اتاقش پناه می برد، چون حس می کند هیچ وقت شنیده نمی شود و هیچ وقت نمیتواند چیزی را برای کسی توضیح بدهد. فناوری به این دلیل برای او جذاب است که به طور خودکار و سریع پاسخ می دهد؛ موبایل به او نمیگوید خودت مشکلت را با خودت حل کن یا اگر حواسش نبود، سر او داد نمی زند.

الگوی اضطرابی جاباتری هم محصول شیوه مواجهه کودکانه او با روابط خانوادگی ای بوده که هیچ وقت احساس ثبات و قابل اتکا بودن به او نمی داده اند. او به نظم دادن اشیا پناه میبرد تا شاید به این طریق از پس آشفتگی های هیجانی درونش برآید امروز هم وقتی جایاتری احساس غم و تنهایی می کند ناخودآگاه شروع میکند به منظم کردن وسواس گونه چیزها.

تقریباً همه ما از وقتی که به یاد می آوریم با پرسشهایی درباره خودمان رو به رو بوده ایم چرا این احساس را دارم؟ چرا آن کار را کردم؟ چرا آن چیز را میخواهم؟ چرا آن فرد را دوست دارم؟ در تلاش برای پاسخ دادن به این پرسشها، اغلب به این نتیجه می رسیم که چیزهایی دور از دسترس گنگ یا معماگون درباره ما وجود دارند و تنها با فهمیدن آنها است که میتوانیم راهی برای پاسخ دادن به این سؤالات پیدا کنیم روانکاوی یکی از قلمروهایی است که در دوران جدید نوید پاسخ دادن به بعضی از این پرسشها یا لااقل افکندن نوری بر آنها را به ما میدهد. روانکاوی دانش سخن گفتن از همان امور گنگ و معماگون است. این دانش از رفتار و گفتار آشکار و تجربه خودآگاهی فراتر میرود و با کنکاش در ناخودآگاه میکوشد جهان تجربه های ما انسانها را قابل فهم تر کند و امکانهایی برای تغییر پیش رویمان قرار دهد. در کتابی که پیش رو دارید تمرکز بیش از هر چیز بر روان کاوی به مثابه شیوه ای برای درمان است و به تناسب صحبت از نظریه ذهن روان کاوانه هم به میان می آید. در پرداختن به این دو حوزه نیز کتاب بیش از هر چیز نگاهی کاربردی دارد و در پی آن است که ابزارهایی برای شناخت و عمل در اختیار مخاطبانش قرار دهد.