کتاب کبریت کم خطر

(انتخاب:علیرضا لبش،کاریکاتور طنزپردازان:پروا کارخانه)

یک هفته به عید مونده بود. شب آقام به ننه ام گفت «لب طاقچه پول گذاشتم. رخت و لباس بچه ها با تو. بزرگ تر بگیر سال دیگه ام بپوشن. رخت و لباس امیر هم با من.» بعد هم یه سیگار روشن کرد و رادیو دو موج اسقاطیشو گرفت درِ گوشش. اون شب تا صبح خوابم نمی برد. آقا اَلَکی که نبود. رخت نو لباس نو عیدمون عید بود! توی جام به هر طرف می چرخیدم می دیدم خواهرهام بیدارن. اون ها هم خوابشون نمی برد. سال پیش آقام هیچی برامون نگرفت فقط گفت «توله سگا! خوب می پوشیدین تا امسال هم بپوشین.» اما ماها فهمیده بودیم نداره که بخره وگرنه می خرید. آقامو خدا حفظش کنه بداخلاقه اما بد توی کارش نیست. همه عشقشم رادیو دو موج و کفترهاشه.  خلاصه اون شب تا خود صبح خوابم نبرد. خیال اینکه بعد از عید با کت وشلوار نو برم مدرسه یه چیزی اون ورتر از آرزوی نمرهٔ بیست بود. صبح اولین کسی که خبردار شد پسر اسمال آقا بقال محل بود. اونم گفت «منم با آقام هفته پیش رفتیم و خیاط اندازه مو گرفت.» گفت «کت وشلوارش سورمه ایه.» وقتی از من پرسید «تو چه رنگی می دوزی؟» موندم. راستش از عید پارسال تا اون روز فکر نکرده بودم که اگر بخوام کت وشلوار بدوزم چه رنگی بدوزم اما توی خیالم قهوه ای بود. شب ننه ام با آبجیام از بازار اومدن خونه. همه شون رخت نو خریده بودن حتی ننه ام یه قواره چادر مشکی مرغوب گرفته بود. آبجی بزرگه گفت «امیر امسال عید عباس آقا اینا هم از شهرستان می آن خونهٔ ما گفتن تا آخر عید خونهٔ ما میمونن.» شب که آقام اومد یه چایی پُررنگ براش ریختم و گفتم «آقاجون سه روز بیشتر به عید نمونده کی می ریم خیاط خونه؟» گفت «هول نزن بچه! فردا مرخصی ام می ریم برا کفترها دون ریختی؟» گفتم «بله آقاجون» گفت «امیری از حالا داشته باش کفش و پیراهن تو کار نیست!» گفتم «آخه آقاجون این جوری که نمی شه!» گفت «حرف نباشه! مهمون می خواد بیاد.» گفتم «چشم!» باز هم خوابم نبرد. خیال اینکه هم کت وشلوار نو داشته باشم و هم عباس آقا اینا با بنفشه بیان خونه مون اون هم دو هفته خوابمو از سرم پَرونده بود. تا چشمم گرم می شد خودمو با بنفشه و کت وشلوار قهوه ای توی اتاق زیر شیروونی می دیدم که بنفشه داره نگاهم می کنه و می خنده و من هم دارم عکس های هنرپیشه ها رو نشونش می دم. با همون فکرها بود که نمی دونم کی خوابم برد. صبح زودتر از همیشه بیدار شده بودم. با خودم فکر می کردم «آخه چطور خوابم برده؟» بالاخره آقام اومد توی حیاط و تخت کفششو خوابوند و گفت «بریم بچه!» دو قدم عقب تر از آقام می اومدم. توی محل همه به آقام سلام می دادن انگاری می دونستن داریم می ریم خیاط خونه. جلو خیاطی علی آقا آقام یه سیگار روشن کرد و رفتیم تو. علی آقا اطو رو گذاشت روی پاره آجر و گفت «خوش اومدین امری باشه؟» آقام گفت «برا این امیری می خوام رخت بدوزی.» گفت «دیر اومدین سرم شلوغه. شاگردم هم یه دو هفته ای هست که انداختم بیرون. دستش کج بود.» آقام گفت «علی آقا من به این امیری قول دادم ریش گرو گذاشتم خیاط محل ما شمایی از بچگی این امیری رو دیدیش هیکلش دستته. کجا بریم شب عیدی؟» علی آقا کمی مِن و مِن کرد و گفت «فقط یه دست خودتون چی؟» آقام گفت «نه امسال مهمون می آد».