کتاب من زلاتان هستم

اینجا همه همان کاری را میکنند که به آنها گفته شده به درد یک چنین جایی نمی خوردم، اصلا.

فکر کردم، فقط از موقعیت لذت ببر. تعصبشان را نادیده بگیر. پس شروع کردم به هماهنگ شدن و جا انداختن خودم، دیگر زیادی مثبت شده بودم.

مینو رایولا، مدیر برنامه و دوست خوب من، یکبارگفت: «چت شده زلاتان؟ دیگه خودت نیستی»

کسی دیگر مرا نمی شناخت، نه هم تیمی هایم نه هیچ کس دیگری، افت کردم. اینجا یک چیز است که باید بدانید، حتی روزهای اولم در مالمو اف اف یک فلسفه داشتم؛ کارها را به روش خودم انجام می دهم برایم اصلاً مهم نیست مردم چی فکرمی کنند. هرگز ازبودن در کنار آدم های شسته رفته لذت نبرده ام. آنهایی را دوست دارم که چراغ قرمز رد می کنند متوجه منظورم می شوید؟ اما حالا حرفم را راحت نمی زدم. چیزهایی می گفتم که مردم دوست داشتند بگویم. واقعا مزخرف بود.

با آئودی باشگاه سر تمرین می رفتم. آنجا می ایستادم و سر تکان می دادم، درست مثل زمانی که توی مدرسه بودم، که البته هرگز نبودم! حتی دیگر سر هم تیمی ها هم فریاد نمی زدم آدم خسته کننده ای شده بودم.

 زلاتان دیگر زلاتان نبود. آخرین باری که این احساس را تجربه کردم زمانی بود که به مدرسه ای در بورگاسکلان می رفتم. جایی که برای اولین بار دختران را در پولیورهای رلف لارن، دیدم و وقتی با آنها حرف زدم تقریباً خودم را خراب کردم.

 با این وجود پیش فصل را استثنایی آغاز کردم. یکی پس از دیگری گل می زدم. یوفا سوپرکاپ را بردیم و من فوق العاده بودم. در زمین حکمرانی می کردم.

 کماکان فرد دیگری بودم، اتفاقی داشت می افتاد نمی دانستم چی اما داشت می افتاد.ساکت شده بودم و این خطرناک بود باور کنید!