زاده ۱۰ فوریه ۱۸۹۸ در آوگسبورگ در منطقه‌ باواریای آلمان. برشت در کنار نمایشنامه‌نویسی، شعر هم می‌سرود و همچنین اجرای نمایشنامه‌هایش را کارگردانی می‌کرد.

برشت را در جهان نمایش، چهره‌ شاخص تئاتر روایی می‌دانند و تئاتر روایی، جریانی در نقطه‌ مقابل تئاتر دراماتیک است. برشت در زمینه‌ اجراهای نمایشی، یک ابداع شاخص هم دارد: سبک فاصله‌گذاری. این ابداع در آن سال‌ها، انقلابی در زمینه هنرهای نمایشی بود.

جالب آنجاست که برشت، کار هنری را با سرودن شعر آغاز کرد. ۱۵ سالش بود که شعر می‌سرود، خیلی پیش‌تر از آنکه وارد جهان نمایش‌نامه‌نویسی شود.

اولین اشعار برشت در حد فاصل سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۷ در نشریات محلی به چاپ رسید. سال ۱۹۱۸ بود که راهی نبرد جنگ جهانی شد و در تماس مستقیم با فضای نظامی‌گری قرار گرفت.

نمایشنامه‌های برشت از اجتماع پیرامون و شرایط و وضعیت سیاسی-اقتصادی بسیار تأثیر گرفته‌اند. نقد به شیوه‌ طنازانه، در لایه‌های گوناگون نمایشنامه، سبک بارز برشت است. او معتقد است که متن باید آغشته به چاشنی طنز باشد و متن باید به کیفیتی برسد که بازتاب‌دهنده‌ احساسات و اخلاقیات باشد.

روح چپ در اندیشه‌ و افکار برشت، از دیگر نکات قابل تأمل زندگی اوست. برشت ذاتاً با هرگونه ایستایی و رخوت مشکل داشت و هنر را در هر گام، پدیده‌ای رو به جلو می‌دید.

روح عصیانگر او به‌خوبی در این عبارت هویداست: «کسی که مبارزه کند، ممکن است شکست بخورد، ولی آنکه مبارزه نکند، شکست‌خورده است.»

ترس و نکبت رایش سوم، ارباب پونتیلا و برده‌اش ماتی، سقراط مجروح، دایره گچی قفقازی و زندگی گالیله از جمله آثار اوست.