کتاب رهبری با آرامش

«رهبری با آرامش» عنوان کتابی است به قلم کارلو آنچلوتی و با زیر عنوانِ تسخیر قلب‌ها و ذهن‌ها و پیروز شدن در مسابقات. آنچلوتی می‌گوید: به عنوان پسر جوانی که در مزرعه‌ای در شمال ایتالیا بزرگ شده‌ام، آیا هرگز تصور می‌کردم روزگاری یکی از مدیرانِ کسب‌وکاری چند میلیون پوندی باشم؟ البته که نه. تنها چیزی که می‌خواستم این بود: فوتبال بازی کنم. حالا که به گذشته نگاه می‌کنم، می‌توانم ببینم که ما تنگدست اما شاد بودیم. این خانواده‌ام بود که اصول اولیه‌ی بسیاری از درس‌هایی را که در این کتاب خواهید خواند به من یاد داد؛ چیزهایی مانند احترام و وفاداری، ارزش پول، سخت‌کوشی و اهمیتِ خانواده. این بذرها در دوران ابتدایی زندگی در وجودم کاشته شد و هنگامی که نخست به عنوان بازیکن حرفه‌ای و سپس در مقام سرمربی مشغول به کار شدم، به‌تدریج رشد کرد و به ثمر نشست. «رهبری با آرامش» مجموعه تأملاتی است درباره‌ی دوران حضور من در فوتبال و اندیشه‌ها و فلسفه‌ام درباره‌ی اینکه چگونه می‌توان در این حرفه نقشِ یک رهبر را ایفا نمود. این درس‌ها را می‌توان به حرفه‌های دیگر هم تعمیم داد؛ رهبران در تمام حوزه‌ها شباهت زیادی به هم دارند، چه فوتبال باشد و چه دنیای کسب‌و‌کار. من همان‌طور که تخصص خود را به پاریس، لندن، مادرید و اکنون مونیخ برده‌ام، جداً به استفاده از دانش و تجربیات حوزه‌های دیگر باور دارم. نباید هرگز از یاد گرفتن دست کشید. شاید رویکرد «توأم با آرامش» در موضوعِ رهبری و مدیریت، برای بعضی‌ها نرم یا حتی ضعیف به نظر برسد، اما من چنین تصوری از آن ندارم ومطمئناً کسانی هم که با من یا برای من بازی کرده‌اند چنین برداشتی از آن ندارند. آرامشی که من درباره‌اش سخن می‌گویم به‌نوعی قدرت محسوب می‌شود. آرام بودن، حساب‌شده رفتار کردن، به دست آوردن اعتماد اطرافیان، با خونسردی تصمیم گرفتن، استفاده از اعتبار خود برای متقاعد ساختن دیگران و داشتن رویکرد حرفه‌ای، همه و همه، نمایانگر توانمندی و اقتداری ویژه است. هنگامی که ویتو کورلئونه را در فیلم پدرخوانده نگاه می‌کنید، فردی ساکت و ضعیف را می‌بینید یا مردی آرام و نیرومند که بر اوضاعِ پیرامون خود مسلط است؟ رویکرد من از این ایده شکل گرفته است که مدیر نباید به داد و هوار کردن نیاز داشته باشد یا با مشت آهنین زیرمجموعه‌ی خود را اداره کند، بلکه قدرت او باید بی‌چون‌و‌چرا پذیرفته شود. باید کاملاً روشن باشد که چه کسی رئیس است و این اقتدار باید در نتیجه‌ی احترام و اعتقاد و نه ترس، به دست آمده باشد. معتقدم احترامی که به من گذاشته می‌شود تا اندازه‌ای به دلیل عملکرد موفقیت‌آمیز و پیروزی‌هایی است که برای باشگاه‌هایم کسب کرده‌ام، اما شاید دلیل مهم‌ترش این است که من هم به نوبه‌ی خود برای همکارانم احترام قائل می‌شوم. این افراد به من اعتماد دارند و تصور می‌کنند که می‌توانم کارم را به‌درستی انجام دهم، به همان اندازه من هم در مورد نقشی که در سازمان به عهده‌ی آن‌ها گذاشته شده است به آن‌ها اعتماد دارم. روش مدیریتی که در پیش گرفته‌ام بخشی از وجود من است، با خصوصیات اخلاقی من سازگاری دارد و عنصری اساسی از شخصیتم را شکل می‌دهد. رهبری را می‌توان آموخت، اما نمی‌توان آن را تقلید کرد. فکر خوبی است که دیگر مدیران بزرگ را در هنگام کار مشاهده کنید و از آن‌ها درس بگیرید، اما اگر تمایل ذاتی شما این است که آرام و ساکت باشید و به دیگران اهمیت بدهید، عاقلانه نیست که سعی کنید طور دیگری باشید. از دوران کودکی که در کنار پدرم بودم همیشه این شیوه‌ی آرامش با من بوده است و زمانی که پا به دنیای فوتبال گذاشتم و کاپیتان تیم رم شدم، تا بعد که به میلان پیوستم و در رختکن، بازیکنان به چشم یکی از رهبران تیم به من نگاه می‌کردند، همواره همین‌گونه بوده‌ام. سپس در دوران مربیگری و نه‌تنها در میلان بلکه در تیم‌های دیگر مانند چلسی، پاریس سن‌ژرمن و رئال‌مادرید هم همین روال را ادامه داده‌ام.