«زبان تعزیه شعر است و بیشتر اشعار تعزیه از نوع شعر عروضی رسمی هستند. در مواردی نیز شاعران تعزیه از اوزان شعر غیر رسمی و کلام منظوم یا موزون استفاده کرده اند مانند برخی نوحه ها پیش خوانی ها بحر طویل های عامیانه و چهارپاره ها بیشتر شعرهای تعزیه از لحاظ زبان و بیان ساده و روشن و بی تکلف و تا اندازه ای در خور فهم عامه اند. واژه هایی که در آن به کار می روند غالباً ترکیبی از لغات رایج و معمول زبان گفتاری و کلمات ادبی هستند. کلمۀ شکسته و عوامانه در تعزیه کاربرد ندارد مثلاً واژه هایی مانند هم شیره به جای خواهر و مدار به جا و به معنای مدارا و تعبیراتی چون حلالم کن مرخص کن عرض دارم و... در اشعار تعزیه به کار می روند اما می رم به جای می روم اگه به جای اگر و بهش به جای او به کار نمی روند. پیداست چون میزان سواد و مایة ادبی و ذوق و استعداد شاعران تعزیه گو در به کارگیری کلمات ساده و عامیانه و ادبی و تلفیق و ترکیب آن ها با یکدیگر همچنین هنر آنان در ساختن و پرداختن مضامین تعزیه متفاوت است طبعاً اشعار نسخه های تعزیه هم از نظر کیفیت ادبی و شیوة ادا و بیان یکدست نیستند وارزش یکسانی ندارند. به عبارت دیگر با اینکه زبان شعری تعزیه به طور کلی ترکیبی از کلمات سادۀ عامیانه و ادبی است اما انتخاب و بکارگیری این واژه ها در ساخت و ترکیب کلام و شیوۀ بیان به قدرت طبع شاعر تعزیه ساز و سبک و شیوۀ او بستگی دارد. از همین روست که برخی از اشعار تعزیه ساده و روان و یا نغز و لطیف و بعضی شیوا و بلند و فصیح و گاهی متکلّف و مصنوع و بسیاری از آن ها هم سست و حتی عوامانه و پست اند. به هر حال دربارۀ اشعار تعزیه نمی توان حکم کلی صادر کرد و هر یک از نسخه ها را باید جداگانه بررسی و تحلیل کرد. بنابراین نظر کسانی که اشعار تعزیه را مجموعاً ساده و عوامانه یا خشن و بی رویه و حتی بازاری و مبتذل دانسته اند درست نیست.»
تلگرام
واتساپ
کپی لینک