کتاب عشق ما یک رمان قدیمی ترکی استانبولی

«اتفاق وحشتناکی بود، وحشتناک…» چشمانش پر از اشک شد، دستانش را جلوی صورتش گرفت و شروع به گریه کرد. نمی‌دونم چه جوری اتفاق افتاد. نباید این جوری می‌شد. وحشتناکه، وحشتناک. درحالی‌که قطره‌های اشک از چشمانش سرازیر بود، تمام اندامش به رعشه افتاد. بتول دست خواهرش را گرفت، من و علی هم از جایمان بلند شدیم. تا خودمان را به صندلی برسانیم، بیهتر از هوش رفته بود. زنِ جوان را به اتاقش بردیم. کمی بعد به خودش آمد. تا متوجه حالش شد، مجبور شد بگوید: تو رو خدا ببخشید.

در واقع شما باید ببخشید، ما فکر کردیم حالتون بهتر شده، مشکلی نیست، بعداً می‌آییم.

اجبار کردن بی‌رحمانه بود. بدن بی‌حالش را روی تختخوابش رها کرده و خارج شدیم. بتول هم همراه‌مان آمد. درحالی‌که از درِ اتاق خارج می‌شدیم زیر لب غرّید: مرتیکه‌ی حیوون، دختر رو نابود کرد.

-از ادیب متنفری؟

علی بیشتر شبیه کسی بود که داشت اتهام وارد می‌کرد تا اینکه چیزی را بفهمد. بتول بدون رودربایستی گفت:

«بله، متنفرم، اوایل دوستش نداشتم اما حالا دیگه متنفرم. مرتیکه‌ی حیوون خواهرم رو نابود کرد. آدمی که مرده، کارهای بدش از بین نمی‌ره. توی اتاق که دیدید، از اون دختر خوشگل فقط یه آدم خسته و سرخورده باقی مونده.»

علی سر جایش ایستاد و درحالی‌که به چشمان بتول نگاه می‌کرد، پرسید: «یعنی اگه براتون ممکن بود، از کشتنش دریغ نمی‌کردید؟»

بتول چشمانش را دزدید و گفت: «خب یکی این کار رو انجام داده. سوءتفاهم نباشه، من آرزوی مرگ کسی رو نمی‌کنم، من یه هنرمندم، با خشونت میونه‌ی زیاد خوبی ندارم. اما این مرتیکه جیگرم رو آتیش زده.»

یادآوری کردم: «اما مرده. تاوانی بیشتر از این وجود نداره. دیگه باید از تنفر دست بردارید.»

گمان بردم اعتراض خواهد کرد، اما این‌طور نبود.

-حق با شماست، دیگه ادیبی وجود نداره، عصبانی بودن از اون فایده‌ای نداره، باید سعی کنم خواهرم رو سرِ پا نگه دارم.

-درسته، شما نیمه‌شب کجا بودید؟

دستیارم به‌خاطر مچ‌گیری چنین سؤالی از او پرسیده بود.

-دیروز؟

-نه عزیزم، همین دیشب که شوهر خواهرتون ادیب به قتل رسیده.

کلمه‌ی شوهرخواهر را با تأکید گفته بود، اما بتول با حالتی سرد و صدایی بی‌روح جوابش را داد.

-خونه‌م بودم، تو محله‌ی جهانگیر، تو کوچه و خیابون پرنده پر نمی‌زد. در واقع یه هفته‌ست که این‌جا پیش خواهرم موندم، چون یه ماهی بود که ادیب خونه نمی‌اومد. همخونه‌ی بیهتر شده بودم. اما دیروز برگشتم خونه‌م.

-کسی خونه بود؟

او با دستیارم با لحنی صحبت می‌کرد که انگار روی صحنه‌ی تئاتر، طوطی‌وار سخنانش را بازگو می‌کند.

-بَصری بود. در واقع رفته بودم کمی باهاش وقت بگذرونم.

علیِ بینوا متوجه نشده بود که این دختر دلربا او را منتر خودش کرده.

-بَصری دوست پسرتونه؟

حالتی شیطنت‌بار در چشمانِ قهوه‌ای پررنگ بتول ظاهر شد.

-می‌شه گفت، آقای بصری همخونه‌ی شش ساله و رفیق و البته رفیق صمیمیمه. فقط نمی‌تونه شهادت بده، چون به زبون آدمیزاد صحبت نمی‌کنه. اما خیلی خوب بلده به زبون گربه صحبت کنه. ناگهان صدایش را بلند کرد. به من مشکوکید؟ آقای علی خجالت نکشید، واضح بگید، اگه بخواید می‌آم اداره‌ی پلیس توضیح می‌دم. گیروگوری ندارم که بترسم. ادیب رو من نکشتم. به کشتنش فکر کردم اما خوشحالم که دستم رو به خونش آلوده نکردم.