کتاب گام به گام تا داستان نویسی حرفه ای 5

(نویسندگی)

«یادداشت های روزانه ام خوشه چینی های من هستند مثل خوشه های انگور و چیزهای دیگری که پس از برداشت محصول به جا مانده اند و من طی یک روز قدم زدن در تاکستان های سوئیس آن ها را جمع آوری کرده ام. لفظ فرانسوی روز یعنی jour کلید روزنویسی را نشان می دهد یادداشت روزانه دستاوردها و کشفیاتی است که با کار و زحمت در طول «یک روز» به دست آمده و روی کاغذ نوشته شده باشد. همین ریشهٔ فرانسوی را در کلمهٔ سفر (journey) نیز می یابیم که در فرهنگ لغت به مسافرت یک روزه معنی شده است. پس یک روزنوشت سفری یک روزه است. من هر روز در دفتر روزنوشتم می نویسم اما این کار را نه از روی اجبار بلکه به دلخواه انجام می دهم. البته لزوماً تمام وقایع روزانه را در دفترم ثبت نمی کنم. با وجود این همیشه دفترم را کنارم دارم و طی ایام غالباً چیزهایی را که در راه گرد آورده ام در آن می نویسم. من دربارهٔ رویاها می نویسم (حتی خرده رویاها) دربارهٔ بوی چمن تازه کوتاه شده دیالوگی که با یکی از فرزندانم داشته ام از صورتی شدن آسمان حوالی غروب می نویسم یا نقل قولی از یک کتاب. من میوه هایی را که در راه یافته ام جمع می کنم حتی آن چروکیده هایی را که دور انداخته شده اند یا آن هایی که چندان طعم خوبی ندارند. شاید هم گلی به آن ها اضافه کنم مثلاً برگ پنجه ای له شده یا برگی که در آفتاب اواخر تابستان به رنگ طلایی درآمده است. دفتر روزنوشت من مانند میز تحریرم است پر از یادداشت ها و یادگاری ها. من روزم را در سکوت آغاز می کنم. به سراغ میز کارم در اتاق مطالعهٔ کوچکم می روم و در سکوت پشت آن می نشینم. دعایی زیر لب و مناجاتی بی کلام می کنم و مشغول نوشتن می شوم. معمولاً این موقع هاست که در دفتر روزنوشتم چیزی می نویسم اما نه هر روز گاهی فقط از پنجره بیرون را نگاه می کنم. سپس تلاش می کنم تا روزم را مانند یک سفر سپری کنم. وقتی گلی زیر نور آفتاب باز می شود یا ابری چشمک می زند من آن را در دفتر روزنوشتم می نویسم. برندا یولند در کتاب معروفش اگر می خواهید بنویسید می گوید که سال ها دفتر یادداشت روزانهٔ شلخته شتاب زده و درهم برهمی داشته است. او هر روز گاه و بی گاه و بعضی اوقات خیلی بادقت و موبه مو همچون فرشتهٔ ضبط اعمال در آن یادداشت می کرد. در آن دفتر روزنوشت چیزهایی مانند «ناهار خوردن» را یادداشت نمی کرد بلکه اندیشه ها دیدگاه ها و احساساتش را در آن می آورد. نوشته هایش هر چه ولنگارتر و دلخواه تر از آب درمی آمد بیشتر به علایقش نزدیک می شد. او گفته است که این موضوع باعث شد از نوشتن لذت ببرد. پیش از آن نوشتن برایش کسل کننده ترسناک و شاق بوده اما روزنویسی کمک کرد خودش را بهتر بشناسد و بفهمد چه چیزهایی را در خودش نادیده بگیرد و چه چیزهایی را قدر بداند و عاشقشان باشد. او با هر جمله ای که می نوشت چیزی هم می آموخت و این کار علاوه بر اینکه برایش مفید بود درکش از دنیای اطرافش را گسترش داد. او به خوانندگانش اطمینان می دهد که روزنویسی با آن ها هم همین کار را خواهد کرد. در مصاحبه ای با سردبیر فقید جورج پلیمپتون از او پرسیده شد آیا توصیه ای به نویسنده های جوان و بلندپرواز دارد؟ او پاسخ داد «بله البته روزنویسی کنید. اگر خیال دارید نویسنده شوید بهترین کار این است که بی درنگ بنویسید و معطل نکنید.» او گفت که قبلاً در ارتش رانندهٔ تانک بود. اگر مدتی تانک را بی حرکت نگه می داشت تانک حالتی خشک و سفت پیدا می کرد و به زور راه می افتاد. برای روشن نگه داشتن آن مجبور بود تمام مدت آن را به کار گیرد. نویسنده باید همین کار را با قلمش انجام دهد. آن را به کار بگیرد. باید دائم بنویسد. پلیمپتون گفت که بزرگ ترین حسرت زندگی اش را در این می داند که از جوانی شروع به نوشتن یادداشت های روزانه نکرده است.»