کتاب گام به گام تا داستان نویسی حرفه ای10

(داستان نویسی)

«تا اینجا نگاهی داشتیم به شخصیت های اصلی ای که رفتاری قهرمانانه دارند ولی خودشان قهرمان به معنای دقیق کلمه نیستند. حالا شخصیت های اصلی ای که واقعاً قهرمان هستند چطور؟ اگر شخصیت اصلی شما قدرتمند باشد عمل گرا باشد کار درست را بکند منظم باشد و جلوی بی عدالتی بایستد دیگر مشکلی نباید باشد درست است؟ اشتباه می کنید. قهرمان های واقعی به اندازه چالشی که پیش پایشان است باید مشکل داشته باشند. آن ها هم دچار خلل می شوند. قهرمان های ما آدم های شریفی هستند و واقعیتی که از آن دفاع می کنند ممکن است به سرعت پوک شود. به قهرمان های رمانس ها فکر کنید به کارآگاه هایی که سرسخت اند قهرمان هایی که قرار است دنیا را نجات بدهند شاهزاده های بی خانواده در روایت های فانتزی خون آشام کُش هایی شیک... این شخصیت های اصلی اگر تک بعدی باشند خیلی نمی توانند باعث خوانش رمان باشند. در اصل اگر آن ها بخواهند ما را بیشتر از دو فصل نگه دارند باید ابعاد انسانی بگیرند. تَمی هوگ رمان نویسی است که اکثر آثارش تعلیق بسیاری دارند. درواقع رمان های تعلیقی می نویسند. او در نوشتن شخصیت های اصلی که هیچ احساسی از خودشان بروز نمی دهند خبره است. در رمان مرد غایب سر صحنه جرم (۲۰۰۷) شخصیت اصلی اش در رمان اسب سیاه (۲۰۰۲) را دوباره وارد بازی می کند. اسم این شخصیت النا استس است و سابق بر این پلیس مخفی بوده. او که در پرونده قبلی دچار جراحت شده حالا در اتاق مهمانِ خانه دوست متمولش در پالم بیچ زندگی می کند. النا در اسطبل خانه دوستش یک جورهایی خوشبخت تر زندگی می کند. (پلیس نیستم. اینکه می گویند کارآگاه خصوصی ام هم شایعه است. درآمدم از سوارکاری است ولی پولی بابتش نمی گیرم. به خاطر شغلی که انتخاب کرده ام طرد شدم و دنبال شغل دیگری هم نیستم.) متوجه جریان شُدید؟ النا یکی از شخصیت های بسیار جذابی است که در ادبیات تعلیقی معاصر زنانه حضور دارد. یک دنده است و با صدای بلند حرفش را می زند. چیزی هم مصرف نمی کند اما فکر می کند در حقش جفا شده. خب نظرتان درباره او چیست؟ آیا جذاب است یا نه؟ احتمالاً هم جذاب است هم نیست ولی در همین ابتدا خصوصیتی است که آدم در او دوست ندارد. هوگ می داند باید آن روی دیگر النا را هم ببینیم و برای همین خیلی زود ما را به صفحه بعد می برد در تمام طول زندگی ام بودن کنار اسب ها را به آدم ها ترجیح دادم. اسب ها صادق اند. موجوداتی بی تعارف اند که اهل کلک نیستند و کینه ندارند. همیشه تکلیفت باهاشان روشن است. تجربه ام می گوید آدم ها این طور نیستند. آن روز صبح مثل همیشه لیوان قهوه اولم را برنداشتم بروم به صدای یواش غذا خوردن اسب ها گوش کنم. خوب نخوابیده بودم ـ نه اینکه خوش خواب باشم نه فقط آن شب از قبل بدتر بودم. بیست دقیقه یک وری ده دقیقه یک ور دیگر. مدام با خودم بحث می کردم حرف ها از جمجمه ام بیرون می ریخت و دست آخر چیزی جز سردرد برایم باقی نمی ماند. خودخواه بودم. ترسو بودم. عوضی بودم. بعضی از این صفت ها درست است. شاید تمامشان... حالا با یک روی دیگر قهرمان مواجه می شویم او ایدئال نیست و خودش می داند و قبول دارد و حتی کمی حسرت می خورد. نمی دانیم بحثی که در سر النا جریان داشته چه بوده یا با کی بوده فقط کافی است بدانیم النا استس انسان است. او تجسم آرمانی دست نیافتنی نیست. او مشکلات شخصی دارد درست عین همه ما. هوگ وجه قهرمانانه شخصیت را کم می کند و این طوری است که شخصیتش به آدم های واقعی نزدیک تر می شود. با این کار برای تغییر در خودش هم جا باز می کند این طوری به ما هم اشاره می کند که قرار است داستانی شکل بگیرد.»