کتاب بانویی در ون

سال ۱۹۸۰ بود که میس اس صاحب یک اتومبیل شد، اما قبل از آنکه بتواند یکی دو بار با آن به گردش برود (از آن ماشین‌های بُروی واقعی است) ماشین را دزد برد و بعداً اوراق و رهاشده در زیرزمین آپارتمان‌های سازمانی، در میدن لین پیدا شد. من رفتم تا چیزی را که از ماشین باقی مانده بود بیاورم (گرچه ممکن است پلیس احیاناً به‌عنوان مدرک به آن نیاز داشته باشد) و دیدم حتی در مدت کوتاهی که این مینی را در اختیار داشته موفق شده آن را از سهمیه‌ی همیشگی کیسه‌های پلاستیکی، حوله‌های کاغذی آشپزخانه و پتوهای کهنه‌ای پر کند که همه غرق در پودر تالک بودند. در سال ۱۹۸۴، هم که ریلاینت رابین را خرید، وضع دقیقاً همین‌طور بود. ریلاینت رابین همان اندازه که ماشین دوم او بود کمد دومش نیز بود. میس شپرد بضاعت آن را داشت که برای خریدن این خودروها ولخرجی کند؛ زیرا پارک بودن ماشین در حیاط به این معنی بود که او آدرس ثابتی دارد و در نتیجه واجد شرایط دریافت مستمری کامل و کمک‌هزینه‌های مختلف آن است؛ چون تنها هزینه‌اش خرید غذا بود، قادر بود مبلغی پس‌انداز کند. حسابی در بانک هلیفکس داشت و چند دفترچه‌ی پس‌انداز. حتی صدای رهگذرها را شنیده‌ام که می‌گویند می‌دانی که او میلیونر است. برداشت‌شان این است که اگر میلیونر نبود هیچ آدم عاقلی اجازه نمی‌داد او توی حیاط خانه‌اش زندگی کند. ریلاینت بیشتر از مینی فعالیت داشت و میس اس یکشنبه صبح‌ها خوش‌خوشک آن را می‌راند، روی پریمرز هیل پارکش می‌کرد و حتی با آن تا هانزلو می‌رفت. با این همه، بیشتر مواقع صرفاً نشستن در ریلاینت و گاز دادن به آن و بالا بردن دور موتورش او را خوشحال می‌کرد (و من فکر می‌کنم او در این مواقع واقعاً خوشحال بود). بااین‌حال، چون معمولاً تصمیم می‌گرفت این کار را اول صبح یکشنبه انجام بدهد، نزد همسایه‌ها محبوبیتی نداشت. ازاین‌گذشته، آنچه خودش یک عمر زندگی با انواع ماشین توصیف می‌کرد نتوانسته بود به او بیاموزد که گاز دادن به ماشین باتری را شارژ نمی‌کند. برای همین باتری مرتب خالی می‌شد و من به ناچار آن را پایین می‌آوردم و دوباره شارژش می‌کردم و خوب می‌دانستم شارژ شدن باتری همان و گازدادن‌های اول صبح همان (به اصرار می‌گفت: نه هفته‌ی دیگر ممکن است احیاناً به کورنوال بروم.) در واقع شارژ کردن دوباره‌ی باتری مسئله‌ای نبود، مسئله این بود که خجالت می‌کشیدم مردم مرا در حال کندوکاو زیر کاپوت این ماشین مسخره ببینند. مارس ۱۹۸۷٫ راهبه‌های بالای خیابان -یا به قول میس اس «خواهرها»- حالا بخشی از خریدهای او را انجام می‌دهند. امروز صبح یکی از آن‌ها کیسه‌ی خریدی روی پله‌ی عقب وَن می‌گذارد. بیسکوئیت‌های زنجبیلی همیشگی و چند بسته نوار بهداشتی توی کیسه است. می‌فهمم برایش دشوار است که از من بخواهد این چیزها را برایش بخرم، گو اینکه شاید به همان اندازه برایش سخت باشد که از راهبه‌ها بخواهد آن‌ها را برایش بخرند.