«تاريک روشنا» نخستين داستان بلندِ ايراني با بُن‌مايه‌هاي معنوي ـ اسطوره‌اي است که ماجرايش در آينده‌اي دور، به سال 3000 ميلادي، مي‌گذرد؛ در کهکشاني دوردست، سياره‌هايي ناشناخته و مردماني ديگرگون شده و اغلب غريبه که شايد منش‌شان برآيندي از کنش‌هاي همين امروز ما باشد. «...و‌روشنا با آرامش بيش‌تري زمزمه مي‌کند: نه من، نه تو و نه هيچ آدميزاد ديگري، در بهترين نقطه ننشسته‌ايم. هرکس چنين ادعايي کند، شک نکن که خودخواه يا نادان است. اما پس چه کسي به زاويه‌ي ديد بهتري دست پيدا مي‌کند تا بتواند تحليل‌هاي بهتري درباره‌ي ذات جهان ارائه دهد؟ تفکر رايج زمانه‌ي ما، رو به ديوار نشسته، پشت به حقيقت کرده، گوش‌هايش را بسته و خيال مي‌کند که همه‌ي حقيقت همين است که او مي‌بيند! اما سرِ همه‌ي حقيقت‌ها اين است که تو بفهمي اين جهان عظيم را چه کسي و چرا خلق کرده، اين که بفهمي خودت از کجا آمده‌اي، چرا هستي و به کجا خواهي رفت... در سکوت اندکي به هم خيره مي‌شويم تا او دوباره مي‌گويد: جواب اين پنج سؤال را با تمسخر و تحقير يا بي‌اعتنايي نمي‌شود داد. با فرو کردن سر زير برف هم نمي‌شود! که پنج جواب محکم، لازم است تا بشود از زير بار سنگينِ اين پنج پرسش واقعي رها شد و نجات يافت و به رضايت واقعي رسيد...»
تلگرام
واتساپ
کپی لینک