کتاب قطار اندیمشک

غزل داغداری برای شهید بهروز مرادی و همۀ شهیدان خرمشهر چه تنها مانده امشب در مسیر سوگواری ها دل پردرد من با کوله بار شرمساری ها هلا ای لاله های آشنا بی پرده می گویم شما را درد غربت کشت و ما را داغداری ها سحرگاهان غنیمت می برم از وادی حسرت دلی پیچیده در سجادۀ شب زنده داری ها از این میدان خدایا تک سواران رها رفتند چه خواهد کرد طفل همتم با نی سواری ها بهاری ناله دارم در گلو بیهوده می گویند گل آوازمان افتاده از چشم قناری ها اگرچه غرق در سوزم به امید چنین روزی دلم را ساختم در کورۀ ناسازگاری ها خردادماه ۱۳۶۸ غزل تماشایی برای بسیجی مفقودالاثر سید حسین طباطبایی فدای نرگس مستت باد هزار زنبق صحرایی هزار سر همه سودایی هزار دل همه دریایی میان کوچۀ بیداران هنوز در گذر طوفان به یاد چشم تو می سوزد چراغ این شب یلدایی کنار من بنشین امشب که تا سپیده سخن گوییم تو از طلوع اهورایی من از غروب تماشایی هزار شب همه شب بی تو زبان زمزمه ام این بود «بخواب تا بدمد بختت بخواب ای سر سودایی» چه مانده است ز ما یاران؟ دلی شکسته تر از باران دلی شکسته که خو کرده ست به درد و داغ و شکیبایی تو نیستی و دلت اینجاست کنار آینه و قرآن برادران همه برگشتند چرا به خانه نمی آیی؟ آبان ماه ۱۳۶۸ مثنوی شرمساری شب است و سکوت است و ماه است و من فغان و غم و اشک و آه است و من شب و خلوت و بغض نشکفته ام شب و مثنوی های ناگفته ام شب و ناله های نهان در گلو شب و ماندن استخوان در گلو من امشب خبر می کنم درد را که آتش زند این دل سرد را بگو بشکفد بغض پنهان من که گل سر زند از گریبان من مرا کُشت خاموشی ناله ها دریغ از فراموشی لاله ها کجا رفت تأثیر سوز و دعا کجایند مردان بی ادعا کجایند شورآفرینان عشق علمدار مردان میدان عشق کجایند مستان جام الست دلیران عاشق شهیدان مست همانان که از وادی دیگرند همانان که گمنام و نام آورند هلا پیر هشیار دردآشنا بریز از می صبر در جام ما من از شرمساران روی توام ز دُردی کشان سبوی توام غرورم نمی خواست این سان مرا پریشان و سردرگریبان مرا غرورم نمی دید این روز را چنان ناله های جگرسوز را غرورم برای خدا بود و عشق پل محکمی بین ما بود و عشق نه این دل سزاوار ماندن نبود سزاوار ماندن دل من نبود من از انتهای جنون آمدم من از زیر باران خون آمدم از آنجا که پرواز یعنی خدا سرانجام و آغاز یعنی خدا هلا دین فروشان دنیاپرست سکوت شما پشت ما را شکست چرا ره نبستید بر دشنه ها ندادید آبی به لب تشنه ها نرفتید گامی به فرمان عشق نبردید راهی به میدان عشق اگر داغ دین بر جبین می زنید چرا دشنه بر پشت دین می زنید؟ خموشید و آتش به جان می زنید زبونید و زخم زبان می زنید کنون صبر باید بر این داغ ها