کتاب روضه پادشاه صفاری

مجموعه شعر

من با تو پر از نورم و من با تو پر از راز من بی تو ولی حنجره ای خالیِ آواز من با تو درختی که تناورترم از سرو من بی تو ولی سایهٔ بیدی غلط انداز تا در من از این گونه به آواز درآیی آغوش گشودم به هم آغوشیت ای ساز ای روح تو در من همه شعر است و رسیدن ای جان من از جام تو لبریز و غزل ساز جان را به هواداریت ای عشق ببازم پیوسته و با نام تو می رویَم از آغاز من با تو هزار آینه بالم که ببالم تا بال به بال تو و شیدایی پرواز ای مهد تمدن وطنم نور دمادم پیوسته جوان باشی و پیوسته سرافراز بگشا دوباره مخملی از استعاره را بر من ببخش این غزل پاره پاره را این کوه گُر گرفته و این شعر ناتمام این امتداد مبهم دردی دوباره را این بودن و نبودن و در خویش گم شدن از من بگیر زحمت سنگ و ستاره را ای در هوای مبهم تو آسمان تهی ای روح زندگی برو برگ بهاره را ما ایستاده ایم و زمان ایستاده است تنها تو می دهی به زمین راهِ چاره را تنها تویی که شور شکفتن به نام توست ممدوح پنج نوبه تویی تو! نقاره را با شوق پر زدن به هوای تو ساخته است معمار عشق قدّ بلند مناره را باور نمی کنم نپذیری به لطف خویش این شعرِ دلسپرده به این استخاره را من دوست دارمت چو درختان جویبار چون ماهتاب روشن شب های بی قرار من دوست دارمت چو غزل های بی دریغ چون ریزش همیشگی برف بی شمار همچون شکوفه های سپید ترنج باغ پر رنگ و سرخ چون گل عاشق گل انار ای آسمان چشم تو هفت آسمان من ای طرح خنده هات تمامی نوبهار بالا بلندِ قامتِ بشکوه نخل ها در سایه سار قامتت افتان چو آبشار این آسمانگیِ زمین جاودانه باد بادا همیشه عمر به کام تو روزگار چه شدت حاصل از این رنج فراوان بردن در غم دوست چنین عمر به پایان بردن غیر از آشفتگی و حسرت یک عمر فراق چه شدت حاصل از این زیره به کرمان بردن شعر بر سرمهٔ چشمان پریان بستن آب را تحفه به طوفانی عمّان بردن سجده بر راندهٔ درگاه خداوند زدن اینچنین آبروی آدم و انسان بردن شرط عاشق شدن آن نیست که در محضر دوست شکوه از طرّهٔ گیسوی پریشان بردن شرط یوسف شدن این است که از چاه حسود راه یکراست به تنهایی زندان بردن... تو سزاوار همین چالهٔ بی پایابی تو سزاوار همین حسرت باران بردن امشب خبر کن آن کراماً کاتبین را نیزار هامون را بخوان دریای چین را در نبض جانم می تپد کوهی تناور بنویس این ته مانده های آخرین را بنویس خاموشی فرو برده است ای دوست این سروهای سر فرو برده به زین را انبار گندم یا غریبستان مردم شیطان به دست آورده انگار این نگین را این باد و خاک تشنه نه اما چه رازی است دارد به آتش می کشد این سرزمین را ما زخمی یک تیشه ایم ای دوست ای کاش روزی تمام دشت می فهمید این را