کتاب نام سیدرضا

براساس خاطرات سیدرضا موسوی اولین اسیری که از زندان عراق فرار کرد

برگشتنِ من هفده روز طول کشید. یعنی از همه تون دیرتر رسیدم. وقتی گفتی یک تخته سنگی کمی بالاتر از اونجایی که بودیم هست شما هم بیاین اونجا. ما به اون نشونی که دادی زیاد دقت نکردیم و وقتی به طرف بالاتر اومدیم هیچ اثری از تو نبود. راستش بهت بدبین شدیم که حتماً عمداً ما رو جا گذاشتهٔ. پرویز من رو کول کرد و مسافت زیادی اومدیم تا به سر یه ارتفاعی رسیدیم. پرویز خیلی خسته بود و شروع کرد سر من غُرزدن که من هم مثل سید ولت می کنم و دیگه نمی تونم تحملت کنم. من هم هیچ رمقی توی بدنم نبود و اصلاً نمی تونستم راه برم. پرویز هم واقعاً خسته بود. تموم مسیر رو هم من کولش بودم. دیدم فایده نداره و پرویز هم دیگه من رو تحمل نمی کنه. بهش گفتم تو برو و من رو همین جا بذار. من نمی خوام مانع کار تو بشم. تو برو و اصلاً کاری به کار من نداشته باش. پرویز رفت و همان جا من رو جا گذاشت. وقتی به خودم اومدم که متوجه شدم تک وتنها روی یه کوه هستم و چند ساعتی خوابم برده بود. خودم رو به هر زحمتی بود به پایین کوه رسوندم و متوجه یه روستا شدم. تصمیم گرفتم که به روستاییان پناه ببرم وگرنه دوام نمی آوردم. از یکی از روستایی ها خواستم کمکم کنه و بهم جا و غذا بده. اون هم وقتی حال من رو دید قبول کرد و من رو برد خونه ش. از فرط خستگی به خواب عمیقی رفته بودم که با ضربهٔ چند لگد محکم از خواب پریدم. سه نفر مسلح روی سرم بودند. از صحبت ها و رفتارشون فهمیدم که از اعضای حزب کومله هستن. گفتن «بلند شو راه بیفت. ببینیم اینجا چه غلطی می کنی؟» با ترس و لرز همراهشون رفتم. هر کدومشون که می رسید یه ضربه نثارم می کرد. کلی سوال و جواب کردن و من هم خودم رو قاچاقچی جا زدم که دزد وسیله هام رو برده و به این روز افتاده م. اون ها قرار بود که بیان توی ایران و عملیات کنن. وقتی دیدن که من تا این حد مریضم زیاد بهم توجه نکردن و حتی برام نگهبان نذاشتن و دست و پام رو هم نبستن. من رو تحویل دو نفر دادن که پزشک کومله بودن تا از من مراقبت کنن. توی کوه راه افتادیم. من رو سوار یه قاطر کردن. کم کم با پزشک ها سر صحبت رو باز کردم و اون ها هم به من اعتماد کردن و قول دادن که کمکم کنن. از بی رحمیشون می ترسیدم ولی هیچ کاری از دستم برنمی اومد. فقط هرجا می رفتن و هرچی می گفتن من اطاعت می کردم. احساس می کردم که همین ها من رو راحت به ایران می برن و از اونجا دیگه راحت تر می تونم فرار کنم. اعتماد یکی از دکترها رو کاملاً به خودم جلب کردم. اون هم از رفتار کومله خیلی کلافه بود. بالاخره دلم رو به دریا زدم و همهٔ داستان اسارت و فرارم رو برای دکتر گفتم. اون هم خیلی خوشش اومد و بهم گفت «حیفه این همه زحمت کشیدهٔ به سرانجام نرسه! مطمئن باش کمکت می کنم اما بذار با خیال راحت برسیم ایران.» چندین ساعت که حرکت کردیم رسیدیم به یه شهر بزرگ. می دونستم ایرانه اما نمی دونستم کدوم شهره. دکتر هم کنارم نبود. چند لحظه بعد اومد و بهم گفت «می خوام به بهانهٔ معاینه از این ها دورت کنم.» ـ دکتر جان مگه کجاییم؟ ـ توی کردستان هستیم و اینجا هم شهر مریوانه. خیلی خوشحال شدم. حداقلش این بود که توی کشور خودم هستم. اون ها رفتن داخل یه ساختمون و دکتر هم من رو پیاده کرد و زیر شونه هام رو گرفت و آورد داخل شهر. چند خیابان که اومدیم دکتر به من گفت «تو دیگه برو. آزادی.» ـ آخه آقای دکتر مشکلی برات پیش نیاد؟ ـ تو کاریت نباشه. نهایتاً می گم رفتم دارو بگیرم فرار کردی. اون ها با من کاری نمی کنن چون به من نیاز دارن. تو برو خدا نگه دارت.