کتاب وقتی همه چیز از هم می پاشد میلکان

سال ۱۹۹۵ مرخصی با حقوق گرفتم مدت دوازده ماه مطلقاً هیچ کاری نکردم. این دوران معنوی ترین دوران زندگی ام بود. تقریباً فقط استراحت می کردم، کتاب می خواندم، پیاده روی میکردم و میخوابیدم آشپزی می کردم و غذا می خوردم مراقبه می کردم و می نوشتم هیچ برنامه ی زمانی هیچ فهرست کار و هیچ «باید»ی نداشتم. خیلی چیزها را طی این زمان کاملاً باز و ناشناخته هضم کردم. مثلاً آرام آرام شروع کردم به خواندن دو کارتن مقوایی پر از متن های خام و ویرایش نشده ی سخنرانی هایم در بین سالهای ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۴ برعکس سخنرانی های داتون که در نهایت در کتاب خرد نگریختن تدوین شد و آموزه های لوجانگ که در نهایت با عنوان از جایی که هستی شروع کن منتشر شد، این سخنرانی ها ظاهراً هیچ موضوع منسجمی نداشتند هرازگاهی به تعدادی از متن های سخنرانی نگاهی میکردم همه نوع سخنرانی در میانشان بود؛ از سخنرانی های حوصله سر بر گرفته تا سخنرانیهای لذت بخش مواجه شدن با خرواری از گفته های خودم هم جالب بود و هم خجالت آور به تدریج که بیشتر خواندمشان متوجه شدم سخنرانی هر موضوعی که داشت و در هر کشور و در هر سالی که بود من دائماً یک چیز را آموزش میدادم نیاز مبرم به مایتری مهربانی عاشقانه به خود و اینکه از این آموزه بتوانیم رفتار با شفقت و بی باکانه را در برابر درد خود و دیگران بیدار کنیم به نظر میرسید دیدگاه پشت همه ی سخنرانیها این بود که میتوانیم به سرزمین ناشناخته ها قدم بگذاریم و با بی پایگی موقعیت خود آرام بگیریم. یکی دیگر از موضوعات گنجانده شده در همه ی سخنرانیها این بود که با دعوت کردن چیزی که معمولاً از آن پرهیز میکنیم کشاکش دوگانه ی میان ما و آنها این و آن و خوب و بد را در خود از بین ببریم آموزگارم چوگیام ترونگپا رینپوچه، این کار را

داتون دوره ای حدوداً یک ماهه است که طی آن گروهی از کارهای روزمره ی خود کناره گیری می کنند و به مراقبه و آموختن بودیسم مشغول می شوند.

بدیهی است که آسیب نرساندن شامل نکشتن دزدی نکردن دروغ نگفتن به دیگران و همچنین پرخاشگر نبودن است؛ پرخاشگر نبودن با کارهایمان، با گفتارمـان یـا بـا ذهنمان اینکه یاد بگیریم به خود یا دیگران آسیب نزنیم آموزه ی اصلی بودایی است در مورد قدرت شفابخش پرخاش نکردن.

آسیب نزدن به خود یا دیگران در آغاز آسیب نزدن به خود یا دیگران در میانه و آسیب نزدن به خود یا دیگران در پایان کار اصل و اساس جامعه ای روشن بین است. راه داشتن دنیایی سالم همین است. با شهروندان سالم آغاز می شود، یعنی ما. اساسی ترین پرخاش به خود و اساسی ترین آسیبی که می توانیم به خــود بـزنیـم ایــن است که بی اعتنا باشیم و شجاعت نداشته باشیم که به خودمان با صداقت، احترام و ملایمت نگاه کنیم.

پایه ی آسیب نرساندن ذهن آگاهی است؛ احساسی که بتوانیم با احترام و مهربانی همه چیز را شفاف و واضح ببینیم تمرین ساده ی مراقبه همین را به ما نشان میدهد. اما ذهن آگاهی تنها به همان مراقبه ختم نمیشود مراقبه به ما کمک میکند با تمامی جزئیات زندگیمان ارتباط برقرار کنیم کمکمان میکند ببینیم بشنویم و استشمام کنیم، بدون آنکه چشم و گوش و بینیمان را ببندیم. این سفری به درازای عمر است که صادقانه با تازگی تجربه مان ارتباط برقرار کنیم و آن قدر برای خود احترام قائل باشیم که قضاوت نکنیم