کتاب مردی که تا پیشانی در اندوه فرو رفت

زاده ۲۷ اردیبهشت سال ۱۳۵۲ در تهران، نویسنده و منتقد ادبی که چند صباحی نیز رئیس هیئت مدیره انجمن قلم ایران بود. امیرخانی بجز داستان کوتاه، داستان بلند و رمان، در فرم سفرنامه‎نویسی نیز آثار چندی را خلق کرده است. سال ۱۳۷۰ بود که برای تحصیلات آکادمیک وارد دانشگاه صنعتی شریف شد و مهندسی مکانیک رشته‌ای بود که در آن فارغ‌التحصیل شد.

از جمله ماجراجویانه‌ترین مراحل زندگی رضا امیرخانی، دریافت گواهینامه‌ی خلبانی، در شرایطی بود که هنوز سنش به عدد ۲۰ هم نرسیده بود! و از این لحاظ او رکورددار جوان‌ترین خلبان ایرانی نیز هست.

نخستین رمان امیرخانی «ارمیا» نام داشت که در سال ۱۳۷۴ منتشر شد. رمانی با نگاهی انتقادی که برهه‌ای از تاریخ معاصر ایران را مورد ریزبینی و نقد قرار می‎داد. این رمان با آنکه خام‌دستیِ کار اول یک نویسنده را با خود به همراه داشت، اما موفق شد در جشنواره آثار بیست سال دفاع مقدس رمان برگزیده شود.

اما کتابی که سبب شد نام رضا امیرخانی در میان دایره انبوهی از مخاطبان بر سر زبان‌ها بیفتد بدون شک «من او» بود. رمانی که در سال ۱۳۷۸ به چاپ رسید و با توجه به زمینه کتاب که وقایع آن در تهران قدیم می‌گذشت، رضا امیرخانی حدود ۲ سال روی آثار مربوط به تهران قدیم تحقیق کرد.

بر اساس ادعای وب‌سایت شخصی رضا امیرخانی، مجموعاً بیش از ۶۰۰ هزار نسخه از آثارش تاکنون به فروش رفته و از این لحاظ او یکی از پرفروش‌ترین نویسندگان معاصر ایرانی است.

قیدار، نفحات نفت، داستان سیستان، بیوتن، رهش، نیم دانگ پیونگ یانگ و منِ او از جمله آثار رضا امیرخانی در جهان ادبیات معاصر فارسی است.