کتاب انجمن مخفی

در شکه در میانه راه باز مانده است و پیرمرد درشکه ران زیر بالاپوشی کهنه در تقلاست تا چرخ را از گل و یخ چسبناک و لغزنده بیرون بکشد. ساعتی است که از جایگاهش پایین آمده و تسمه اسبها را چنان میکشد گویا می خواهد خود تاوان کوتاهی اسبها را در حرکت درشکه بدهد. عرق بر تن اسبها یخ بسته است. هنگامی که درشکه چی بافته شلاق را بر کفلشان مینشاند رد سیاهی بر برف و یخی که پشت اسبها را سفید کرده باقی میماند در شکه ران نگاه نا امیدانه ای به من میاندازد تا همچنان امیدوار بمانم و پا بیرون نگذارم اسبها سم بر سنگ فرش خیابان می کوبند و از تکانهای مدام و کشاکش تسمه هایی که چون تار در ارتعاش اند اتاقک درشکه بیشتر و بیشتر به طرف چاله پر آب یله میشود باد ویله میکشد و سرما بر دست و صورت چنگ می اندازد. شب در بیرون به غایت تاریک و موهش است. تکه های برف چون پاره ورقهای پراکنده بر سر شهر میریزند. چینه های کاهگلی خیابان تا کمر نم کشیده اند از نیمروز که از خانه پدری در باغ لواسان راه افتاده ایم این چندمین بار است که گل و لای گذرها زمین گیرمان میکند. حتم اگر در خانه میماندم و فردا صبح علی الطلوع راه می افتادم برف ها پا میخورد و راه هموارتر میشد.

مجرمان را چند روزی زندانی میکنند و بعد آزاد می شوند. اسمی از آقاجان نبردم، اما این توجیه احمقانه و اشاره مستقیم به زندان کار را خراب کرده است. به خود که آمدم چیزی برای مخفی کردن نمانده بود. ضیاء زیر گوشم می گوید: به بدترین نحو ممکن رازداری کردی. می گوید: صدایت این قدر لرزش داشت که کمترین اعتمادی بر حرف هایت نبود. می گویم: به هر حال عزیز می فهمید!
ضیاء میگوید عزیز آرام نمینشیند عزیز از آن وقت که خبر دستگیری آقاجان را شنیده است بیتاب است انگار ابعاد خانه را گم کرده است. به یکباره کور شده است. حتی کورتر از ضیاء که این گونه به هرچه که در مقابل قدم زدن هایش باشد تنه میزند. انگار در خانه اسیر شده است. گفته ام آقاجان را فردا صبح از زندان بیرون می آورم عزیز میگوید: من از امشب حرف میزنم. آن وقت تو وعده فردا را میدهی؟ می گویم: محکومیت در همه جای دنیا مرسوم است. آقاجان هم حکماً اولین زندانی و آخرینش در ایران نخواهد بود. ضياء من را در میانه اتاق پیدا میکند و می گوید: آقاجان حکماً زندانی همه جای دنیا نیست و رزاق هم حکما مانند همه شاکیان نیست و عزیز هم هیچ جای دنیا را جز تا شاه عبدالعظیم ندیده حرفهای تو گیجش میکند. بگذار من با عزیز حرف میزنم سکوت میکنم ضیاء اجازه میدهد عزیز اشک بریزد. کلمه ای نمی گوید تا آرامش کند. نمیدانم این سنگدلی را از کجا آموخته است. شاید همین سنگدلی است که به او اجازه نداده به خواستگاری هیچ کس برود. عزیز که اشک میریزد ضیاء همچنان قدم میزند بعد به سراغ عزیز میرود. می گوید: با میرزا صلاح و مصلحت میکنیم. 

مرکز آفرینش های ادبی کارگاه قصه و زمان مدرسه خان تکیه است، بازارچه، عزاخانه کنید تکیه خان از سر بازارچه مثل عمامه ای سیاه بر سر مدرسه نشسته است. سیاه و بلند و بزرگ بازارچه آشنا غریب شده از همیشه شلوغ تر است. پر از رفت و آمد و نقل های جور واجور حکایت شمایل خوانی سال قبل سر زبان هاست قصه تفنگ و شوشکه قزاق ها زودتر از خودشان آمده است.
افتخارات زمان انجام محلی برگزیده جایزه قلم زرین ۲ برگزیده جشنواره شهید حبیب غنی پور برگزیده جشنواره هنر آسمانی دومین زمان تکنیکی سال به انتخاب جشنواره ادبی فردا ۵ نامزد کتاب سال جمهوری اسلامی ایران