کتاب روح مرطوب

(مجموعه داستان های کوتاه فارسی،قرن14)

ـ بلند شو گوساله... «گوساله» چه واژهٔ آشنایی! چند هفته ای است که با این اسم صدا می شوم. راستی اسم خودم چه بود؟ بی خیال اسم. همین «گوساله» را دوست دارم. آوای دلنشینی دارد. آن دو تا لندهور زیر بغلم را گرفتند و از جا بلندم کردند. از شنیدن صدای باز شدن قفل در اتاق در خواب و بیداری فهمیدم که بالاخره رسیده ایم به آخر خط و باید پیاده شوم. در باز شد و طبق معمول همیشه پوتین های یکی از دو همراه و صدای گرومپ کمرم و پرت شدن میان اتاقکی که برای من مأمن بود از شر و شور این میهمان نوازان بی دغدغه... به سختی خودم را به انتهای اتاق رساندم و یک گوشه کز کردم. با شنیدن صدای کوبیده و قفل شدن در انفرادی احساس آرامش بعد از طوفان نصیبم شد. پاهایم را در میان سینه ام جمع کردم و دست هایم را حلقه کردم دورش. هرچند اتاقم تنگ بود و تاریک و نمور از سالن پذیرایی آن ها خیلی بهتر بود پذیرایی ای که مزه اش تا ساعت ها و روزها زیر زبانت می ماند. اتاقم را دوست داشتم با همهٔ تنگی و تاریکی اش با همهٔ میهمانان خوانده و ناخوانده اش. از سوسک و شپش گرفته تا مورچه و گاهی هم هزارپا و موریانه. از ارتفاع بلند دیوارها و فرورفتگی کوتاه کف تا در خروجی اش. از دیوارهای سرد و نمناکش و از بوی نم و نای نامطبوعی که دیگر شده بود تنها بوی معطر تمام روز و شب هایم. فقط یک دغدغه داشتم خودکار و دفترم تا شعری بسرایم در وصف این همه زیبایی مخوف... سوزش شست پاهایم بر سنگینی پلک ها غلبه می کرد. سرم را روی دست و زانوانم گذاشته بودم و سعی می کردم اندکی بخوابم اما می سوختم و نمی توانستم. از سرمای در و دیوار اتاق پناه برده بودم به آغوش خودم و مدام خودم را محکم تر در آغوش می گرفتم تا بیشتر گرم شوم. ثانیه های درد گذشت و چشم هایم سنگین شد سنگین تر از کوه دماوند. و آرام بستمشان... نمی دانم چند ثانیه یا چند دقیقه خوابم برد اما می دانم که کوتاه بود خیلی کوتاه. صدای باندهای بالای سلول شروع کرد به خراش دادن روحم. صدای جیغ و ناله هایی که زن و مرد نداشت. آه بود و ناله و فریاد. درد بود و درد بود و درد. گوش هایم را گرفتم و چشم هایم را فشردم. کم شد اما تمام نه. احساس کردم بیشتر از قبل سردم شده از پشت کمرم گرفته تا زیر پا و... .