ارسلان فصیحی زاده ۱۳۴۰ در تهران است وی مترجم و ویراستار ایرانی است.
فصیحی نوجوان بود که شروع به یادگیری زبان‌های دیگر کرد و در هفده سالگی زبان‌های سیریلیک و لاتین را یاد گرفت و به خواندن کتاب‌های ترکی مشغول شد. با حمایت پدر و پشتکاری که نشان داده بود به ترجمه‌ی چند کتاب، از زبان ترکی به فارسی، دست زد. اولین کارهای ارسلان فصیحی در حوزه‌ی ترجمه‌، کتابی با عنوان کشاورزی و مناسبات ارضی در ایران اواخر سده نوزدهم، اوایل سده بیستم و سفرنامه‌ای به اسم یادداشت‌های وطن آفتابی بود که هرگز چاپ و منتشر نشد؛ با این حال تمرین و تجربه‌ی خوبی برای او بودند.
فصیحی در بیست و چهار سالگی راهی ترکیه شد تا در ازمیر در رشته‌ی زبان و ادبیات ترکی تحصیل کند. چهار سال بعد به ایران بازگشت و در هفته‌نامه‌ای که به زبان ترکی منتشر می‌شد، به عنوان دبیر هیئت تحریریه و سرویراستار مشغول به کار شد. هم‌زمان فعالیتش در حوزه‌ی ترجمه را از سر گرفت و این بار ده عنوان کتاب را از زبان فارسی به ترکی ترجمه کرد. اولین کتابی که ترجمه کرد سفرنامه‌ای بود به شوروی که هرگز منتشر نشد. کتاب‌های دیگری نیز در اوایل دههٔ 60 ترجمه کرد که هیچ‌ کدام چاپ نشد.
ترجمهٔ آثار اورهان پاموک برندهٔ جایزه نوبل به فارسی از شاخص‌ترین کارهای او محسوب می‌شود.وی داستان‌های کوتاهی هم از یاشار کمال ترجمه کرد.
از تألیفات او خودآموز ترکی استانبولی (مکالمه - دستور) است و از ترجمه‌هایش می‌توان به «معرفت تلخ» اثر انیس باتور، «جودت بیک و پسران، نام من قرمز، زندگی نو، قلعه سفید، برف» آثار اورهان پاموک، «ملت عشق» اثر الیف شافاک، مجموعه داستان‌های کوتاه عزیز نسین، «بعد از عشق» شیر سیاهاثر الیف شافاک، «دختر مردم» اثر اورهان کمال و ... اشاره کرد.