اینیاتسیو سیلونه، زاده‌ی ۱ می ۱۹۰۰، رمان‌نویس ایتالیایی، لیدر سیاسی و نویسنده‌ی داستان‌های کوتاه بود که به دلیل رمان‌های قدرتمند ضدفاشیستی خود شهرت جهانی داشت. او ده بار نامزد جایزه نوبل ادبیات شد و در سال ۱۹۷۱ جایزه‌ی معتبر چینو دل دوکا را از آن خود کرد.

سیلونه در یک خانواده‌ی روستایی در شهر پسچینا در منطقه‌ی ابروزو متولد شد. پدرش پائولو ترانکیلی در سال ۱۹۱۱ درگذشت و در زلزله سال ۱۹۱۵آوازانو، بسیاری از اعضای خانواده خود، از جمله مادرش ماریانا دلی کوادری، را از دست داد. در سال ۱۹۱۷، سیلونه به گروه سوسیالیست‌های جوان حزب سوسیالیست ایتالیا پیوست و رهبر آن‌ها شد. او در سال ۱۹۲۱ یکی از اعضای بنیان‌گذار حزب کمونیست جداشده ایتالیا بود و در دوران رژیم فاشیستی به یکی از رهبران مخفی آن تبدیل شد. برادر اینیاتسیو، رومولو ترانکیلی در سال ۱۹۲۸ به دلیل عضویت در PCI دستگیر شد و در سال ۱۹۳۱ در نتیجه‌ی ضرب و شتم شدید در زندان درگذشت.

سیلونه در سال ۱۹۲۷ ایتالیا را در مأموریتی به اتحاد جماهیر شوروی ترک کرد و در سال ۱۹۳۰، در سوئیس مستقر شد. در آنجا، مخالفت خود را با جوزف استالین و رهبری کمینترن اعلام کرد، در نتیجه از PCI اخراج شد. سیلونه از سل و افسردگی شدید بالینی رنج می‌برد و نزدیک به یک سال را در کلینیک‌های سوئیس گذراند. در سوئیس آلین والانژین به او کمک کرد و میزبان او و دیگر مهاجران بود. با بهبودی، شروع به نوشتن اولین رمان خود، فونتامارا کرد که در سال ۱۹۳۳ به ترجمه‌ی آلمانی منتشر شد. نسخه‌ی انگلیسی که برای اولین‌بار در انتشارات پنگوئن و در سپتامبر ۱۹۳۴ منتشر شد، در دهه ۱۹۳۰ به دلیل جنگ‌های داخلی اسپانیا و احساس شوم شعله‌ور شدن زبانه‌های جنگ جهانی دوم، توجه به محتوای این کتاب افزایش چشمگیری داشت.

ارتش ایالات متحده نسخه‌های غیرمجاز «فونتامارا» و «نان و شراب» را چاپ کرد و در طول آزادی ایتالیا، پس از ۱۹۴۳، در میان ایتالیایی‌ها توزیع کرد. این دو کتاب به همراه «دانه‌ی زیر برف» سه‌گانه آبروزو را تشکیل می‌دهند. اینیاتسیو سیلونه در سال ۱۹۴۴ به ایتالیا بازگشت.