آرتور شنیتسلر

زاده پانزدهمین روز مه ۱۸۶۲ در وین. نمایشنامه‌نویس و رمان‌نویسی که بسیاری از تئوری‌های روانکاوی را در دل قصه‌ها و داستان‌هایش تشریح می‌کرد.

شنیتسلر که در پزشکی تحصیلات خود را به انجام رسانده است، خیلی زود به این نتیجه رسید که با طباطت میانه‌ای ندارد و ادبیات و نویسندگی، دلمشغولی‌های جدی او در طول زندگی و حیات است.

تجزیه و تحلیل‌های روانی که شنیتسلر در خلال آثارش، از شخصیت‌های داستانش ارائه می‌دهد، از دریچه‌ی پیوند میان ادبیات و روان‌شناسی، در نوع خود پدیده کم‌نظیری است. رفتن به ته و توی دالان‌های ساحت روان شخصیت‌ها، پدیده‌ای است که شنیتسلر با چیره‌دستی هر چه تمام‌تر آن را انجام می‌دهد.

پدرش بیمار متخصص بیماری‌های حنجره بود و مادرش نیز در خانواده‌ای با پیشینه پزشکی به دنیا آمده بود. این احاطه شدن در چهارچوب فضای پزشکی سبب شد تا مسیر پزشکی، سرنوشت این نویسنده اتریشی در جریان زندگی‌اش شود.

در یک بازه ۳ ساله و از سال ۱۸۸۵ تا ۱۸۸۸، به بیمارستان عمومی وین رفت تا در آنجا به عنوان پزشک دوم و دستیار فعالیت کند و بعدها دستیارِ پدرِ خود در بخش بیماری‌های حنجره شد.

در همین حین بود که به‌تدریج نوشتن دل‌مشغولی مهمی برای او شد. نخستین متنی که از او به چاپ رسید، شعری بود با عنوان «ترانه‌ی عاشقانه‌ی بالرین» که در یک مجله به چاپ رسید.

بیشتر وقایع آثار شنیتسلر در شهر وین می‌گذرد. شهری که در زیر پوست آن فراز و فرودهای زیادی در جریان است و او مدت‌های مدیدی با دستگاه سانسور زادگاه خود، دست به گریبان بود و از این نظر نویسنده‌ای است با چهره‌ای جسور و قاطع.

گریز به تاریکی، دیگری، مردن، بئاتریس و شهرت دیرهنگام از جمله آثار ترجمه شده آرتور شنیتسلر در زبان فارسی است.