هنریک ایبسن بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویس نروژ که او را هم‌سنگ سوفوکل و شکسپیر به شمار می‌آورند، از پایه‌گذاران تئاتر مدرن جهان و یکی از بزرگ‌ترین استادان هنر تئاتر در تمامی اعصار است.

برنارد شاو، اهمیت نمایشنامه‎های ایبسن را بسیار بیشتر از نمایشنامه‌های شکسپیر می‌داند و می‌نویسد: «ایبسن کمبودی را که شکسپیر به جای گذاشت، جبران می‌کند.»

جیمز جویس او را شکسپیر خطه شمال و یگانه درام‌نویس پس از شکسپیر معرفی می‌کند که در تراژدی نویسی راه به شیوۀ خاص خود برده و هرولد بلوم منتقد بزرگ امریکایی ایبسن را بزرگ‌ترین درام‌نویس مغرب زمین بعد از شکسپیر می‌داند که به گفتۀ خودش نبوغی اهریمنی دارد.

ایبسن در عمر ۷۸ سالۀ خود، ۲۵ نمایشنامه نوشت که نخستین آن «کاتالینا» در ۱۸۵۰، و آخرین نمایشنامه «زمانی که ما مردگان بیدار می‌شویم» در ۱۸۹۹ منتشر شد.

ایبسن در ۱۱ ژانویه ۱۸۸۷ در جشن بزرگی که در برلین برای گرامی داشت او برپا شده بود، شرکت کرد. آنجا او را چون پیشاهنگِ نگرش نو به زندگی و پیشتازِ بینش هنری نو بزرگ داشتند.

بعدها ایبسن در این­باره نوشت: «من دیدارم از برلین و همۀ چیزهایی را که به آن پیوند می‌خورد، به چشم یک خوشبختی راستین و بزرگ برای خود می‌بینم. چنان شگفت انگیز جانم را تازه و جوان کرده که بی گمان مُهر و نشان خود را بر نوشته‌های آینده‌ام خواهد زد.»

و او این سخنان را در حالی می گفت که آثارش در فرانسه و انگلستان نیز به کامیابی‌هایی دست یافته بود.

دشمن مردم، جان گابریل بورکمان، اردک وحشی، خانه عروسک، هدا گابلر و استاد سولنس معمار از جمله نمایشنامه‌های اوست.