ترنس راتیگان ۱۰ ژوئن ۱۹۱۱ در سات کنزینگتون لندن به دنیا آمد. اجدادش پروتستان و ایرلندی بودند. او برادر بزرگ‌تری به نام برایان داشت. ترنس و برایان نوه‌های سِر ویلیام هنری راتیگان حقوق‌دان بودند که بعدها به پارلمان انگلستان پیوست.

اولین موفقیت راتیگان در عرصه‌ی نمایشنامه‌نویسی در سال ۱۹۳۶ با نمایش کمدی فرانسوی بدون اشک نصیب او شد. بعد از آن، در سال ۱۹۳۹ نمایشنامه‌ای با مضمون جدی‌تر، به نام «پس از مهمانی» به رشته‌ی تحریر درآورد؛ اما با شروع جنگ جهانی دوم مجال چندانی برای نگارش و جولان در عرصه‌ی ادبیات باقی نماند.

راتیگان در جنگ جهانی دوم در نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا خدمت کرد و همین تجربه باعث شد نمایش مسیر نورانی را خلق کند. کمی بعد او را از خدمت معاف کردند تا بتواند روی متن این نمایش کار کند و آن را به فیلمنامه تبدیل کند. این فیلم در سال ۱۹۴۵ با عنوان «راهی به سوی ستاره‌ها» روی پرده رفت.

بعد از جنگ، راتیگان به نوشتن نمایش در دو ژانر کمدی و درام ادامه داد و کم‌کم نامش در مقام نمایشنامه‌نویسی موفق مطرح شد. موفق‌ترین نمایشنامه‌های او عبارت‌اند از:

«پسر خانواده‌ی وینزلو» (۱۹۴۶)، «اسکندر مقدونی» (۱۹۴۸)، «انتخاب» (۱۹۵۲) و «میز شماره‌ی هفت» (۱۹۵۴).

راتیگان در سال ۱۹۷۷ در همیلتون برمودا در ۶۶سالگی براثر سرطان استخوان درگذشت. خاکستر او در مقبره‌ی خانوادگی خاندان راتیگان در آرامستان کنزال گرین نگهداری می‌شود. از او حدود ۳۰ نمایشنامه و ۲۰ فیلمنامه باقی مانده است. برخی از نمایشنامه‌های او در زمان حیاتش و با همکاری خودش به فیلمنامه تبدیل شد.

راتیگان مثلاً در نمایشنامه‌ی «انتخاب»، داستانی جذاب درباره‌ی دوراهی‌هایی که مدام سر راه انسان‌ها قرار می‌گیرد خلق می‌کند. ما در تمام طول عمرمان ناگزیر به انتخاب هستیم و آنچه بر سرمان می‌آید، خوب یا بد، نتیجه‌ی تصمیم‌گیری‌های ما بر سر دوراهی‌های زندگی است. البته هر انسانی با ظرفیت‌های روحی و روانی خود و براساس سلیقه و اولویت‌هایش دست به انتخاب می‌زند و شاید به همین دلیل است که قضاوت کردن دیگران، هرچند غیرمغرضانه و از موضع همدردی، کاری است به غایت ناممکن و نشدنی.