کتاب رهایی از چاقی

«رهایی از چاقی» با زیر عنوان راهکارهایی برای رهایی از اعتیاد به خوردن، کتابی است از دکتر پریسا گل‌کاریان و چاپ انتشارات درنا قلم. افراد چاق غذا می‌خورند ولی احساس گناه دارند، چون عواقبش را می‌دانند اما نمی‌توانند جلو پرخوری‌شان را بگیرند؛ زیرا آن‌ها معتاد به خوردن هستند!

غذا همان تأثیری را بر بدن فرد چاق دارد که مواد مخدر بر بدن فرد وابسته به آن؛ یعنی یک تغییردهنده‌ی خُلق است و به فرد چاق لذت و آرامش را هدیه می‌دهد، به‌خصوص زمان‌هایی که فرد در شرایط پر استرس است.

در کتاب رهایی از چاقی، شما در ابتدا به شناخت و آگاهی درستی از پرخوری دست خواهید یافت و پس از آن، با تغییر این عادت غلط و جایگزینی‌اش با رفتاری درست، از پرخوری و در نهایت چاقی رها خواهید شد.

در رهایی از چاقی، شما هرگز گرسنگی را تحمل نخواهید کرد و سراغ رژیم‌های سخت و کسالت‌بار نخواهید رفت، بلکه می‌آموزید با تغییر سبک زندگی در شیوه خوردن و ویژگی‌های دیگر فردی خود، انقلابی بنیادین به وجود آورید و به کمک این سبک جدید زندگی و تغییر نگرش‌تان به غذا، به وزنی ایده‌آل دست یابید و برای همیشه با جمله‌ی «وقتی حالم بد است، چاق می‌شوم.» خداحافظی کنید.

همان‌طور که می‌دانید، در روند کاهش وزن، ترازو در اکثر موارد تعیین‌کننده موفقیت ماست، و هر بار که روی ترازو می‌رویم و با کاهش هر چند اندک مواجه می‌شویم، انرژی بیشتری برای تحمل سختی و ادامه مسیر پیدا می‌کنیم. معمولاً وقتی کاهش خود را می‌بینیم، دوست داریم که هر روز خودمان را وزن کنیم؛ ولی قانونی جدی با ترازو وجود دارد که در این مسیر تغییر سبک زندگی، تنها هفته‌ای یک‌بار آن هم در زمان مشخص خودمان را وزن می‌کنیم. چرا ما دیگر حق استفاده لحظه‌ای یا روزانه از ترازو را نداریم؟

مهم‌ترین دلیل این قانون تأثیر ترازو در روان ماست. توجه کنید همان اندازه که دیدن کاهش وزن‌مان روی ترازو می‌تواند ایجاد انرژی، انگیزه و پایداری بیشتری بکند، دیدن موفق نبودن و عدم کاهش هم می‌تواند آسیب‌زننده و مخرب باشد، مخصوصاً زمانی که فکر می‌کنیم خوب عمل کرده‌ایم و انتظار کاهش را داریم. واقعیت این است که بدن ما در طول ۲۴ ساعت به دلیل تغییرات شیمیایی و گوارشی، ممکن است وزن‌های مختلفی را نشان دهد که وزن واقعی ما نباشد و مواجهه با این تغییرات می‌تواند به‌شدت بر روند پایبندی ما به برنامه، تأثیر بگذارد و در مواقعی که با عدد دور از انتظارمان مواجه می‌شویم ممکن است دچار یأس و ناامیدی شویم و برنامه را رها کنیم. ناگفته نماند که عکس این مسأله هم صادق است. به این معنی که زمانی که احساس می‌کنیم چاق شده‌ایم روی ترازو نمی‌رویم و معمولاً از طریق تنگ شدن لباس‌های‌مان، دیدن خودمان در آینه یا اندام‌مان متوجه می‌شویم که اضافه وزن پیدا کردیم و آن وقتی است که از ترازو فرار می‌کنیم و استرس در ما شروع می‌شود.

در چنین مواقعی ترجیح می‌دهیم که بدون دیدن میزان بالا رفتن وزن روی ترازو اضافه وزن را جبران کنیم و آن را پایین بیاوریم چون دیدن میزان اضافه وزن روی ترازو حالمان را بد می‌کند؛ ولی متأسفانه این انتخاب ما نتیجه عکس دارد و در هفته‌ها یا ماه‌های آینده با افزایش وزن بیشتر و جدی‌تری مواجه می‌شویم. پس قانون این است که در هر صورت از اینجا به بعد با ترازو آشتی هستیم و از آن فاصله نمی‌گیریم ولی با توجه به آگاهی از تأثیر مثبت و منفی روانی ترازو، هفته‌ای یک‌بار خودمان را وزن می‌کنیم؛ زیرا به‌طور هفتگی می‌خواهیم از عملکرد واقعی و میزان صداقت‌مان اطلاع داشته باشم. شیوه‌ای را انتخاب می‌کنیم که هر هفته در مورد عملکردمان به ما آگاهی بدهد؛ زیرا انسان آگاه نمی‌تواند مسیر تخریب را طولانی ادامه دهد و ما معمولاً با بی‌خبری خودساخته مسیر آسیب و تخریب را برای خود هموار می‌کنیم. پس قانون شکل استفاده از ترازو را جدی بگیرید.

وزن کردن خودمان روی ترازو هفته‌ای یک‌بار تا پایان عمر.