کتاب هنر ظریف بیخیالی

چارلز بوکفسکی مردی عیاش و بی بندوبار بود. فردی تن پرور و از زیر کار در رو و احتمالا آخرین فردی که برای نصیحت شدن پیشش بروید. بوکفسکی همیشه دوست داشت نویسنده شود؛ اما به هر انتشاراتی که سر می زد کارهایش را قبول نمی کردند. او در اداره پست و در قسمت بایگانی مشغول بود و حقوق کمی می گرفت. سرانجام در سن ۵۰ سالگی سردبیر یک نشریه علاقه زیادی به او پیدا کرد. این علاقه، باعث پیشنهاد یک قرارداد به بوکفسکی شد. این اولین فرصتی بود که در زندگی به بوکفسکی داده شده بود و او باید انتخاب می کرد که در اداره پست بماند و یا با ماشین تحریرش دل را به دریا بزند و احتمالا از گرسنگی بمیرد. سرانجام بوکفسکی تصمیم گرفت از گرسنگی بمیرد. او پس از امضاء قرارداد، اولین رمانش را در طول سه هفته منتشر کرد. او این رمان را اداره پست نام گذاشت و در صفحه نخست آن نوشت: ((تقدیم به هیچ کس)). بوکفسکی ناگهان به موفقیتی عظیم دست پیدا می کند و به رکورد فروش دو میلیون نسخه می رسد. احتمالا اگر هالیوود بخواهد فیلمی درباره او بسازد این گونه می گوید: ((دیدی! او تسلیم نشد و تا آخرین نفس جنگید و پیروز شد.)) با این حال فروش کم نظیری که داشت به خاطر پشتکارش نبود، بلکه به این خاطر بود که نمی خواست چیزی باشد که نیست. او کاملا با خودش صادق بود و داستان شکست هایی که داشت را در کتاب هایش با بقیه به اشتراک گذاشت. شهرت و موفقیت از چارلز بوکفسکی فرد بهتری نساخت. امروزه به ما این طور القا می کنند که رشد شخصیتی و موفقیت با هم اتفاق می افتند. در حالی که لزوما این طور نیست و داستان بوکفسکی گویای همین موضوع است. جامعه امروز به ما می گوید باید خوشحال تری سالم تر، باهوش تر، پولدارتر، محبوب تر و هر روز صبح آماده سفر و سلفی گرفتن باشی و هر دو بچه ات را ببوسی و با مازراتی جدیدت به سرکار باکلاست بروی؛ اما اگر لحظه ای تفکر کنید متوجه می شوید که اینها تماما در داخل کتابهای خودیاری و شبکه های اجتماعی هستند. همه روی چیزی که ندارند بزرگ نمایی می کنند این تمرکز روی مثبت گرایی تنها خدمتی که به ما می کند این است که به ما می گوید، چه چیزی نداریم، چه چیزی باید می بودیم ولی نتوانستیم باشیم. تمام رسانه ها، آدمهای اطراف، شبکه های اجتماعی در تلاش هستند تا به ما بگویند که کلید داشتن یک زندگی شاد این است که شغل بهتر، ماشین گران تر، همسری زیباتر و غیره داشته باشیم. این القائات باعث می شود ما زندگی مان را وقف دویدن به سمت سراب هایی از خوشبختی و رضایت کنیم. کلید یک زندگی خوشبخت این نیست که بیشتر تلاش کنید، بلکه این است که کمتر تلاش کنید، اما در عوض، تلاشتان در جهت به دست آوردن خواسته های درونی و مهمتان باشد.

نویسنده و روانشناس مشهور کتاب، "مارک مانسون" ، بر این باور است که این کتاب پادزهری است برای درمان نازپروردگی و داشتن ذهنیت حال همیشه خوبی که جامعه مدرن و امروزی و نسل های جدید را آلوده کرده است. در تمام زندگی به ما گفته شده است تا همیشه مثبت بیاندیشیم اما مانسون با قلم طنزآميز و البته کاملا علمی تلاش می کند تا مخاطب خود را متوجه این موضوع کند که قرار نیست همه انسان ها خارق العاده ، بسیار موفق و مرفه باشند و کسی که در زندگی این گونه نیست به راحتی باید بپذیرد که هیچ چیز تقصير او نبوده است. او همچنین در این کتاب به این موضوع اشاره می کند که همه ما باید توانایی ها و محدودیت های خود را بپذیریم و تنها با قبول کردن این مسئله است که می توان با عزمی راسخ تر، شهامت و تلاش دو چندان به اهداف و موفیقت های بیشتر دست یافت، این کتاب به شما این مهارت را می آموزد تابه چه چیزهایی در زندگی خود اهمیت بدهید و به چه چیزهایی کوچک ترین اهمیتی ندهید تا به نتیجه دلخواه خود در زندگی برسید. Mark Manson نویسنده، روانشناس، وبلاگ نویس، مترجم جوان و متولد منهتن آمریکا است که با انتشار کتاب خود با عنوان The Subtle Art of Not GivingAFck به شهرت جهانی دست یافت و توانست علاوه بر قرارگیری در فهرست پرفروش ترین های نیویورک تایمز، میلیون ها نسخه از کتاب های خود را در جهان به فروش برساند.