کتاب عمیق ترین پذیرش

جف فوستر در سال ۱۹۸۰ میلادی در لندن متولد شد. او در رشته ی اخترفیزیک در دانشگاه کمبریج تحصیل کرد در همین سالها آن قدر غرق در احساس نومیدی و تنهایی بود که سرانجام به بیماری فیزیکی مبتلا شد و در پی آن به شکست شخصیتی بعد از فارغ التحصیلی گرفتار شد. او متقاعد شده بود که مرگش نزدیک است؛ سپس به نزد والدینش بازگشت و یک سال در زمینه ی معنوی مطالعه ی شدید کرد و در جست و جوی رهایی از افسردگی برآمد. سرانجام در سال ۲۰۰۶ یعنی در سن ۲۶ سالگی، «حس جدایی» در او از بین رفت و به بیداری معنوی دست یافت. او هم اکنون یکی از جوان ترین استادان معنوی روزگار ماست
داستان بیداری از زبان خودش به این قرار است در یک غروب سرد پاییزی در آکسفورد قدم میزدم. هوا رو به تاریکی بود. خودم را با کتی تازه و گرم پوشانده بودم ناگهان و بدون هیچ اعلان قبلی جست و جوی چیزی بیشتر در من از بین رفت و همراه با آن احساس جدایی و تنهایی نیز رخت بربست.

مهم نیست او چه میکند یا نمی کند خشم فقط منفجر میشود و سپس خودش را در حال زدن بچه هایش می یابد در حال فریاد زدن از ته سینه توهین کردن به آنها گفتن چیزهایی که واقعاً منظوری ندارد رفتار کردن به شیوه ای که بعداً پشیمان میشود. خشم او ظاهراً خارج از کنترل اوست. آیا این رفتار آشنا به نظر میرسد؟ آیا گاهی خودتان را در حال رفتاری با بچه هایتان شریکتان والدینتان یا دوستانتان می یابید که آن را درک نمی کنید؟

به یاد داشته باشید همه ی مثالهای این کتاب برای شما کاربرد دارند. با هر مثالی که میزنم مستقیم به تجربه ی خودتان رجوع کنید و دریابید که کجا با زندگی شما منطبق است. این مرد چند معلم معنوی داشت و مشکلات خود را با آنها مطرح میکرد و آنها چیزهایی از این قبیل به او میگفتند انتخاب کن که عصبانی نباشی» یا «انتخابی وجود ندارد خواه خشم پدیدار شود یا نشود» یا «فقط یگانگی وجود دارد، همه چیز برابر است بنابراین مهم نیست که از فرزندانت عصبانی میشوی یا نه هیچ کس عصبانی نمی شود. این ایده ها یک آسایش موقتی ایجاد میکرد اما نهایتاً رنج او را پایان نمی داد. او می توانست ببیند که سرانجام، انفجار خشم صرفاً یک بخش از زندگی است و جایگاه خودش را دارد، اما این درک خشم را متوقف نمیکرد و رنج او را پایان نمی داد. علی رغم آنچه معلم های معنوی گفته بودند، خشم آنجا بود و داشت رابطه ی او را با کسانی که از همه بیشتر دوستشان داشت، نابود میکرد.

زندگی وقتی از منظر این مکان پذیرش عمیق، مکان کمال همیشه حاضر دیده شود چگونه به نظر می رسد؟ زندگی چگونه به نظر می رسد وقتی شما خودتان را نه به عنوان شخصی مجزا، نه به عنوان یک موج جدا و ناقص در اقیانوسی وسیع که در جست و جوی خانه است بلکه به عنوان خود اقیانوس که پیشا پیش کامل است و در خانه است ببینید، بدون توجه به این که چه اتفاقی می افتد؟ زندگی چگونه به نظر می رسد وقتی شما خودتان را به عنوان یک فضای پذیرش وسیع و باز بشناسید که در آن همه ی افکار همه ی حس ها، همه ی احساسات و همه ی موج های تجربه پیشا پیش مجاز به آمدن و رفتن هستند