کتاب رومن به روایت پولانسکی نشر چشمه

من و ژرار براش در طول مدت نوشتن فیلمنامه‌ی انزجار یک مسئله را در نظر داشتیم؛ این که به هر قیمتی شده، کلینگر و تنسر را متقاعد کنیم که بابتش پول بپردازند. به همین دلیل فیلمنامه‌ی ما باید بی چون و چرا ترسناک می‌بود؛ آن‌ها هیچ ژانر دیگر سینما را قبول نداشتند. هر نوع پیچیدگی باعث می‌شد کنار بکشند، به همین خاطر، انزجار قصه‌ی قاتل روان‌پریشی شد که در آپارتمان خالی خواهرش در لندن دیوانه می‌شود. در آن، صحنه‌های وحشتناکی گذاشتیم که شبیه کلیشه‌های ژانر وحشت شود. تمام نوآوری ما باید خرج شیوه‌ی داستان گویی‌مان می‌شد. فکر کردیم تا جایی که می‌شود داستان را واقعی و بر اساسِ اصول روانشناسی تعریف کنیم. دقیقا می‌دانستیم چه نوع وحشتی را می‌خواهیم منتقل کنیم. دور و برمان نمونه‌های زیادی وجود داشت و ما همان‌ها را منبع الهام‌مان قرار دادیم. بیشتر آدم‎ها گه گاه نوعی وحشت غیر منطقی را تجربه کرده‌اند. وحشت از حضور موجودِ خبیث ناپیدایی که به خانه‌ی آن‌ها رفت و آمد می‌کند، مثل عوض شدن جای مبلمان خانه وقتی که هرچه فکر می‌کنیم به یاد نمی‌آوریم کِی آن‌ها را جا به جا کرده‌ایم، غژغژ بی دلیل کف زمین، افتادن قاب عکسی از دیوار و خلاصه هر چیزی که چنین حس و حالی را ایجاد کند. کرول مانیکوریستی که شخصیت اصلی فیلم ما بود، بر اساس شخصیت دختری نوشته شد که من و ژرار می‌شناختیم؛ دختری که در سن‌ژرمن دپره زندگی می‌کرد. سوای زیبایی‌اش، بیشترین چیزی که در اولین برخورد، آدم را جذب می‌کرد، حال و هوای معصومیت شیرین و کم رویی و آرامشش بود؛ اما وقتی همخانه‌ی یکی از دوستان ‌مان شد، وجه دیگری از شخصیتش را رو کرد. دوست‌مان قصه‌های غریبی درباره‌ی او می‌گفت، این که چطور، هم عاشق نزدیکی است و هم از آن نفرت دارد. در عین حال ناگهان و خیلی غیر منتظره، خشن و وحشی می‌شود. این به موضوع دوم ما که البته اهمیتش کمتر از اولی نبود، مربوط می‌شد؛ نا آگاهی کسانی که با آدم‌های روان پریش زندگی می‌کنند و نزدیکی و صمیمیت‌شان با آن‌ها، باعث می‌شود که فکر کنند این آدم‌های مجنون، خیلی هم عادی و معمولی هستند. اعضای گروه کامپتون از فیلم‌نامه‌ی ما خوش‌شان آمد. مایکل کلینگر برای امضای قراداد به پاریس آمد. دچار حساسیت فصلی شده بود و قرص آنتی هیستامین را مثل آدامس بالا می‌انداخت. تنها چیزی که چرتش را پاره کرد، رانندگی وحشتناک من در ترافیک پاریس بود. طوری با مینی کوپر صرفر کیلومترم (که موتورش را حسابی تقویت کرده بودم) می‌راندم، که مو بر تنش راست شده بود. وقتی گفت در یکی از بندهای قرارداد قید شده است که من نمی‌توانم ماشینم را با خودم به لندن ببرم، فهمیدم که جدی جدی می‌خواهد انزجار را بسازد.