- بين دو واقعيت گير افتاده بود. اولي قدرتِ مطلقِ خداوندي كه حرف دِلش بود و اعتقادش؛ و ديگري جبر‍ِ زمانه، كه عقلش به آن گواهي مي‌داد. فاصله بين شك و يقينش به باريكي يك تار مو شده بود. لحظه‌اي دلش آرام مي‌شد و همه مشكلاتش را فراموش مي‌كرد و تمام وجودش از خدا پُر مي‌شد، لحظه‌اي ديگر غصة دنيا و سختي‌هاي پيش رويش را به ياد مي‌آورد و از خدا تهي مي‌شد. از خودش متنفر بود كه چرا در اين قائله، عقل را انتخاب كرده است؟ هق‌هق گريه اَمانش نمي‌داد. انگار كسي گلويش را مي‌فشرد. دلش مي‌خواست فرياد بزند. مي‌خواست به همه دنيا اعتراف كند كه بعد از يك عمر عبادت و بندگي، شَك به سراغش آمده و او بي هيچ مقاومتي يقين و اعتقادش را به باد داده است. با تمام ادعايش، تسلیم شرايط سخت شده بود. اما نمي‌توانست فرياد بزند. نمي‌خواست بچه‌هايش حال و روزش را ببينند. نمي‌خواست وِجهه‌اَش پيش آنها خراب شود. آن هم در اين شرايط سخت كه تنها قوت قلب آنها بود. سينه‌اَش گنجايش اين همه درد را نداشت. به خودش نهيب مي‌زد كه چرا؟ چرا اين‌قدر ضعيف و ترسو شده است؟ …
