کتاب رهایی از حملات پنیک و اختلالات اضطرابی وابسته به آن

من اولین حمله پنیكم را در اكتبر 1980 تجربه كردم وآن شروع یك انحطاط بود كه تا اواسط سال 1984 ادامه داشت . مانند همه ما ، بهبودی برای من غیر قابل درک و دسترسی بود . چیزی كه من می خواستم این بود كه یک روز صبح از خواب بیدار شوم و ببینم كه این اختلال از بین رفته ، تمام شده ، پایان یافته ، در سرزمین كابوس ها ناپدید شده و هرگز باز نمی گردد . من برنامه مختصری برای کمک به خودم داشتم و آن را به حال خود واگذاشته بودم كه چگونه بهبود یابم .
در ژانویه 1981 در تلاش برای بدست آوردن آرامش ،آموختم كه چگونه مدیتیشن كنم. اما این آرامش تا سال 1982كه شروع به انجام منظم و دائمی مدیتیشن كردم تحقق نیافت . من دركی از تاكید در انجام اصولی مدیتیشن نداشتم . تمام آن چیزی كه در ابتدا می دانستم آن بود كه مدیتیشن قادر است مرا از حملات پنیک دائمی و اضطراب، در طول روز در امان نگهدارد . اما مدیتیشن یک مفر و راه گریز نیست . آنچه كه من در آن زمان نمی فهمیدم آن بود كه مدیتیشن در حقیقت قدیمی ترین تکنیک رفتاری در جهان می باشد . از آن پس مدیتیشن معلم من شد . در طول تمرینات روزانه ام از این آگاه می شدم كه چه مقدار از استرس های دائمی من توسط افكارم به وجود آمده است . فهمیدم كه افكارم شتاب زده ، وحشت زده ، مضطرب كننده و منفی بودند . همه ما این را می دانیم ، اما من می خواستم بفهمم كه افكارم واقعاً چگونه بسیاری از علائم و استرس های دائمی را بوجود می آورند .

منبع: ناشر کتاب

تا آن جا که می دانم، برانوین فاکس زندگی ام را به من برگرداند. در سال ۱۹۹۴ من در حال مبارزه برای غلبه بر یک آشفتگی روانی بودم که درخواستی از برانوین برای صحبت در مهمانی شام افتتاحیه ی سازمان نوپای اختلالات اضطرابی به دستم رسید.

 من درخواست های بسیاری دریافت می کردم اما نمی دانستم که این یکی از کجا آمده است اختلال اضطرابی؟ منظور از اختلال اضطرابی چیست و چرا این زن با من تماس گرفته است؟

 او یک نسخه از کتاب آخرش درباره ی اضطراب و حملات پنیک را نیز برایم فرستاده بود. پس از آشفتگی روانی ام، توصیه ها و جزوات بسیاری از افراد گوناگون به دستم می رسید. بیشتر نامه ها از بنیادگرایان مسیحی یا عصر جدیدی ها بود که مستقیم وارد سطل زباله می شدند. اما با این کتابی که برای من فرستاده شده بود من بی درنگ خودم را شناختم نمی توانم به شما بگویم هنگامی که فهمیدم مشکل من چه بوده است، تا چه اندازه احساس رهایی و آرامشی به من دست داد. حالا دیگر یک اسم داشتم و آن علاج پذیر بود! تا آن زمان من روانکاوهای مختلفی را ملاقات کرده بودم و حتی یکی از آنها هم به من که دچار اختلال اضطرابی هستم.

من اولین حمله ی پنیکم را در اکتبر ۱۹۸۰ تجربه کردم و آن شروع یک انحطاط بود که تا اواسط سال ۱۹۸۴ ادامه داشت. مانند همه ی ما، بهبودی برای من نیز غیر قابل درک و دسترسی بود چیزی که میخواستم این بود که یک روز صبح از خواب بیدار شوم و ببینم که این اختلال از بین رفته، تمام شده، پایان یافته و در سرزمین کابوس ها ناپدید شده است و هرگز باز نمی گردد. من برنامه ی مختصری برای کمک به خودم داشتم و آن را به حال خود واگذاشته بودم که چگونه بهبود یابم.

در ژانویه ی ۱۹۸۱ در تلاش برای به دست آوردن آرامش، در آموختم که چگونه مراقبه کنم. اما این آرامش تا سال ۱۹۸۲ که انجام دادن منظم و دایمی مراقبه را شروع کردم، تحقق نیافت. من از تأکید بر انجام دادن اصولی مراقبه درکی نداشتم. تمام آن چیزی که در ابتدا می دانستم آن بود که مراقبه می تواند مرا از حملات پنیک دایمی و اضطراب، در طول روز در امان نگه دارد. اما مراقبه یک مفر و راه گریز نیست. آنچه من در آن زمان نمی فهمیدم این بود که مراقبه در حقیقت قدیمی ترین تکنیک رفتاری در جهان است. از آن پس مراقبه معلم من شد. در طول تمرینات روزانه ام از این آگاه می شدم که چه مقدار از استرس های دایمی من توسط افکارم به وجود آمده است. فهمیدم که افکارم شتاب زده، وحشت زده، مضطرب کننده و منفی بودند.

فصل اول «پیشگیری / درمانهای اولیه»

که با آن زندگی کنید یا این که باید برای بقیه ی عمرتان تحت درمان باشید. اما چیزی که نمی دانید این است که افراد، دیگر نیازی ندارند که بیاموزند چگونه با این اختلال زندگی کنند. برای درمان پنیک راه های معالجه ی کمی وجود داشت اما اکنون راه های بی شماری وجود دارد.

اختلالات اضطرابی در سال ۱۹۸۰ شناخته شدند و در اواسط سال ۱۹۹۰ بود که دیگر این بیماری ها در مدت زمانی معقول تشخيص داده می شدند.

تشخیص صحیح و به موقع همیشه به این معنی نیست که به بیماران روش های مؤثر درمانی مثل رفتار درمانی شناختی عرضه شده است تشخیص ندادن سریع یا فقدان روش معالجه ی مؤثرباعث پیشرفت اختلال اضطرابی و پیدایش عوارض ثانویه ی مربوط به آن می شود. این یکی از دلایلی است که پزشکان به بیمارانشان میگویند که یاد بگیرند با مشکلشان زندگی کنند شاید دلیلش این است که پزشکان آنها مدت هاست شاهد بهبودی چنین بیمارانی نبوده اند. بسیاری از مشکلاتی که به نظر جزء جدانشدنی اختلالات اضطرابی هستند قابل پیشگیری اند. بیشتر کسانی که اختلالات پنیک داشتند می گویند اگر به موقع مشکل آنها تشخیص داده می شد اگر از ابتدا متوجه مشکل می شدند یا می دانستند که حملات پنیک را چگونه کنترل کنند ممکن بود اختلالات اضطرابیشان پیشرفت نمی کرد.