کتاب حکومت گرگ ها

ملكه مافي

مانی قیز تابان، آسمان زاده ملکه ای بود از دودمان بلند بالای ملکه ها دعوت نامه ی توی دستش را که میخواند تپش قلب گرفت و اندیشید: همه شون هم ابله بودن اگه ابله نبودن الان توی این مخمصه نیفتاده بودم.

هیچ اثری از خشم و غضب روی صورتش بروز نداد هیچ خونی به گونه های صافش ندوید.

او ملکه بود و شایسته و بایسته رفتار میکرد کمر صاف بدن باوقار چهره خونسرد. انگشتانش نلرزید، گرچه با بند بند وجودش میخواست تا آن نامه ی خوش نگاشت را نیست و نابود کند. شاه نیکولای لانتسوف دوک اعظم اودووا یگانه حاکم ملت فخیمه ی راوکا و شاهدخت اهری قیز تابان دختر ،آسمان سماوی ترین دودمان تابان مقدم ملکه ماخی قیز تابان به جشن ازدواج در کلیسای سلطنتی اس آلتا را گرامی میدارند.

مراسم ازدواج یک ماه دیگر بود خدمتکاران ماخی آن قدر وقت داشتند که جامه ها و جواهرات درخور را جمع کنند خدم و حشم سلطنتی او را گرد بیاورند و تاوگارادی ها را برای همراهی او آماده کنند همان سربازان زبده ای که از وقتی نخستین ملکه ی تابان بر تخت نشست از خاندان او محافظت کرده بودند کلی زمان داشت تا از طریق خشکی یا با یکی از آن کشتیهای هوای جدید و مجلل سفر کند که مهندسانش ساخته بودند.

ملکه ای زیرک کلی زمان داشت تا جنگ راه بیندازد.

ولی در آن لحظه ماخی باید برای وزیرانی نمایش اجرا میکرد که مقابل او در تالار شورا صف آرایی کرده بودند مادرش همین ماه پیش فوت کرده بود. 

افسران فیردایی به سربازانشان دستور دادند تا به گریشاهای متمرد شلیک کنند، ولی پروازگرهای نیکولای آماده بودند خطوط فیردا را به رگبار بستند و مجبورشان کردند تا پناه بگیرند.

سربازان و گریشاهای راوکایی جلو رفتند تا به دوستان ناتوانشان یاری برسانند. دیگر جدی جدی شبیه اشباح بودند، شبیه ارواحی عجیب پوشیده با پودری نقره فام. نیکولای بازوی آملیا را روی شانه ی خود انداخت و گریشا با سردرگمی گفت:

اعلی حضرت؟» غبار پادزهر روی مژه هایش نشسته و مردمک هایش گشاد بود. دور تا دورشان، نیکولای دید که در غوغایی که با آمدن زمنیها راه افتاده بود، صفوف فیردا از هم پاشید. آسمان پر از پرواز گرهای راوکایی و زمنی بود. فیردا گریشاهای آدم کشش را از دست داده و نصف تانکهایشان هم سوخته بود و دود می کرد. نیکولای و دیگران به عقب میدان برگشتند و گریشاهای زندانی را هم با خودشان بردند. آملیا را به شفادهنده ای سپرد سپس اسبی را برداشت و با فریاد به تولیا گفت: «بیا!» می خواست از آسمان منظره را ببیند وقتی به باند پرواز رسیدند، توی پروازگر نیکولای پریدند پروازگر با غرشی جان گرفت و در آسمان اوج گرفتند. منظره از آن بالا هم دلگرم کننده بود و هم خوفناک صفوف فیردایی ها شکسته بود و عقب نشینی می کردند ولی نبرد هر چند کوتاه - نبرد هم نمیشد گفت، بیشتر زدوخورد بود خسارات بهت آور بود گریشاهای پساختار حوضه ی گل آلود آن پایین را تکه تکه کرده بودند و زمین پر از زخمها و شکافهای عمیق بود مردگان اینجا و آنجا در گل ولای افتاده بودند سربازان فیردایی سربازان ،راوکایی گریشاها با کفتاهای روشنشان بدنهای نحیف زندانیان رنجوری که به بیرون میدان نرسیده بودند.

این تازه یک شمه از چیزی بود که داشت از راه می رسید.

تولیا آرام پرسید: این قراره به نوع جنگ متفاوت باشه، مگه نه؟» عقب نشینی فیردایی ها را که تماشا میکردند نیکولای گفت: «اگه جلوش رو نگیریم

آرمی

این پیروزی کوچک نه مسئله ی اصل و نسبش را حل میکرد نه خزانه شان را پر می کرد و نه صفوف ارتششان را ولی دست کم باید خودشان را دوباره با میدان وفق میدادند.