367,200
بشقابی شکل پیرمرد انگار سؤالم را شنیده بودند چون جواب داد: «اوه، قطعاً به روح بود. درست بعد از نیمه شب از خواب بیدار شدم زنی رو دیدم که زیر نور سفید مهتاب، تنهای تنها روی به صندلی توی بالکن نشسته بود. با نگاه اول متوجه شدم که روحه امکان نداشت زنی به اون زیبایی توی دنیای واقعی وجود داشته باشه از همین فهمیدم که اون مال این دنیا نیست. چون از این کره ی خاکی نیستن این قدر زیبا میشن با دیدن اون زن هم لال شده بودم و هم خشکم زده بود با خودم فکر کردم برای این زن میشه آدم همه چیزش رو بده. با طیب خاطر حاضر بودم پا دستم یا حتی کل زندگیم رو بدم بهش وصف زیباییش رو نمی شد با کلمه بیان کرد؛ انگار بهترین رؤیایی بود که توی تمام عمرم دیده بودم.» پیرمرد اینها را گفت و سپس سکوت کرد و با دقت به باران بیرون از پنجره خیره شد.
شهر و دیوارهای نامطمئنش داستانی عاشقانه است درباره ی جست و جو در خود جای داده اند و تمثیلی است برای این روزگار غریب داستان در مرز خیال و واقعیت روایت میشود و میان شهر محصور میان دیوارها و دنیایی که میشناسیم یا تصور میکنیم میشناسیم رفت و برگشت دارد. پسر و دختری نوجوان عاشق هم میشوند. دختر به او می گوید خود واقعی اش جای دیگری است. شهری محصور میان دیوارها که تکشاخ ها در آن جولان می دهند و کتابخانه ها به جای کتاب رویاهای باستانی دارند و تکنولوژی در آن جایی ندارد. دختر ناگهان و به شکلی مرموز ناپدید میشود مرد در جست و جوی او در میان سالی به شهر و میان دیوارها میرسد و دختر را می باید که هنوز همان سن دیدار اولشان را دارد همه چیز ظاهرا مطابق گفته های دختر است، اما پشت این نقاب دل فریب ماجرایی شوم خفته چه کسی حاضر است برای حضور در رویایی منجسم، سایه اش را رها کند؟ انسانها مثل هوای دم و بازدم ما زودگذر هستن و فعالیت های روزمری زندگی چیزی نیستن جز سایه ای گذرا و در عین حال پویا همیشه مجذوب این کلمات بودم اما فقط بعد از مرگم و تبدیل شدن به چیزی که می بینی معنای واقعی کلمات رو فهمیدم آره ما انسانها آهی بیش نیستیم و حالا که مردم دیگه حتی سایه هم ندارم
هاروکی موراکامی زادۀ سال ۱۹۴۹ در کیوتو، پایتخت باستانی ژاپن است. پدربزرگش یک روحانی بودایی بود و پدرش معلم ادبیات ژاپنی. موراکامی از همان ابتدا مجبور بود علیه فرهنگ سنتی‌ای که احاطه اش کرده بود، بایستد.
درنتیجه از همان نوجوانی به سراغ آثار بالزاک، داستایوفسکی و دیکنز رفت. او خودش می گوید: «اگر ادبیات ژاپنی می خواندم، مجبور بودم با پدرم درباره اش صحبت کنم و اصلاً حوصله اش را نداشتم.»
موراکامی اگر بزرگ ترین نویسندۀ ژاپن نباشد، بی تردید از مشهورترین نویسندگان این کشور است.
این نویسندۀ سربه زیر و کم حرف که تس گالاگر، همسر کارور، او را گوشه گیرترین انسان جهان توصیف کرده است، سال هاست به دلیل شهرت بی حد و مرز خود در جهان، به خصوص در امریکا، آماج حمله های روشنفکران ژاپنی است.
طبیعی است اگر در فرهنگ تنیده در سنت ژاپن، آب روشنفکران با نویسنده ای جین پوش که ترانه های بیچ بویز و بیل ایوانز گوش می دهد، در یک جوی نرود؛ به خصوص که آن نویسنده در جایجای داستان هایش، همواره به این قبیل اسم های غربی اشاره می کند؛ اما موراکامی که به سادگی و بی پیرایگی معتقد است، پرده از دنیایی برداشته که در توکیوی امروز خودنمایی میکند، توکیوی روزگار مک دونالد و راک احمقانۀ ژاپنی.
شاید برای ادبیات دست به عصای ژاپن، انکار دیگر کافی باشد.
کافکا در ساحل، شکار گوسفند وحشی، سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش، مترو، پس لرزه، و دیدن دختر صددرصد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل از جمله آثار اوست.
در حال حاضر مطلبی درباره امیر دیانتی مترجم کتاب شهر و دیوارهای نامطئنش نیماژ در دسترس نمی‌باشد. همکاران ما در بخش محتوا، به مرور، مترجمان را بررسی و مطلبی از آنها را در این بخش قرار خواهند داد. با توجه به تعداد بسیار زیاد مترجمان این سایت، درج اطلاعات تکمیلی، نقد و بررسی تمامی آنها، کاری زمانبر خواهد بود؛ لذا در صورتی که کاربران سایت برای مطلبی از مترجم، از طریق صفحه ارتباط با ایده بوک درخواست دهند، تهیه و درج محتوای برای آن مترجم در اولویت قرار خواهد گرفت.ضمنا اگر شما کاربر ارجمندِ سایت ایده‌بوک، این مترجم را می شناسید یا حتی اگر خود، مترجم هستید و تمایل دارید با مطلبی جذاب و مفید، سایرین را به مطالعه‌ی کتاب ترغیب و دعوت کنید، می توانید محتوای مورد نظرتان را از صفحه ارتباط با ایده بوک ارسال نمایید.
تلگرام
واتساپ
کپی لینک