کتاب حرف آخر من ایران است شمیز،خشتی بزرگ،نگارستان هنر

مهندس سیحون در دوران چندین ساله ی ریاستش بر دانشکده ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران و پیش از آن در جایگاه استادی آموزش معماری در ایران را با واقعیتهای اجتماعی در آمیخت دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران که تا میانه ی دهه ی ۱۳۳۰ تنها دانشکده معماری ایران بود توان مالی اندکی داشت و بنابراین بیشتر دانشکده ها از تنگدستی و ناتوانی در برآوردن نیازهای دانشجویان برای دست یافتن به آموزشی در تراز دانشکده های اروپا و حتی خاورمیانه نالان بودند؛ زیرا در نبود آزمایشگاه ها و لابراتوارهای لازم سنجش تجربی آنچه در کلاسها آموخته شده بود امکان پذیر نبود. مهندس سیحون با پس زدن دیوارهای کلاس ها درهای آزمایشگاهی واقعی گسترده از خزر تا خلیج فارس را بروی جستار دانشجویان تشنه ی یافتن ها و برگزیدن ها گشود. او نه تنها دانشجویان را برای آزمون و سنجش آموخته هایشان در کلاس به شهرها و روستاهای دور و نزدیک می فرستاد، بلکه خود نیز در هر فرصتی که می یافت با آنان همراه میشد و در بالا رفتن از مناره ی امیر چخماق گرفته تا جهیدن از بامی به بامی در سمیرم برای یافتن منظری گویا از گره خوردگی طبیعت و اندیشه و رفتار مردم آن شهر شاگردانش را گام به گام همچون پدری مهربان راهبر و راهنما میشد گشودن دروازه های معماری بومی نه تنها گنجینه ی بیکرانی از فرمهای ناب و ترکیبهای بکر برای دانشجویان هنر و معماری در ایران فراهم کرد بلکه آبشخور کارهای بسیاری از بزرگان معماری در قرن بیستم بود پیرنگ معماری بومی ایران و خاوران مانند تلوار خانه های بام بر بام و بهره وری از پشت بام خانه ی زیرین برای حیاط خانه ی بالا و گذرگاههای پیچ در پیچ در لابه لای خانه های تو در تو نمونه هایی برگرفته از مجموعه هایی مانند مورچه خورت نای بندان دیهوک ماسوله ایزدخواست و ابیانه هستند که به روشنی در کارهای آنان دیده می شود.