حسین یعقوبی در مجموعه آثارش که هم تالیفی است و هم ترجمه و هم در کتاب‌هایی، ترکیبِ هر دو! تلاش کرده تا آثاری از هر جهت خواندنی ارائه کند.

آن هم بیشتر در ژانر طنز. سال ۱۳۷۶ بود که فعالیت نویسندگی برای او، با همکاری در نشریه مهر آغاز شد و بعدها در زمینه ترجمه، نمایشنامه‌نویسی و روزنامه‌نگاری نیز به فعالیت‌ پرداخت.

یعقوبی در مجموعه کارهایش چنان خوب پیش رفت که حتی موفق شد جایزه ادبی صادق هدایت را نیز از آن خود کند.

یعقوبی، در مورد جنس آثارش و فضای حاکم بر آنها معتقد است: داستان‌های کوتاه من بیشترشان گروتسک و سوررئال هستند و رمان‌های من آثاری رئالیستی با چاشنی طنز.

شیوه من این گونه است که یک خط داستانی را در نظر می‌گیرم و بر اساس سوالات و موقعیت‌ها نوشتن داستان را شروع می‌کنم.

او معتقد است خلق لحظات طنز در تراژیک‌ترین لحظات است که سبب ماندگاری بسیاری از آثار در طول زمان شده‌اند. او همچنین در مورد ترجمه معتقد است؛ ترجمه برگردان لغت به لغت نیست و مترجمی مسئولیتی است دشوار.

خرمگس و زن ستیز، نشان نخست بلاهت، محرمانه‌های رومئو و ژولیت، چگونه بر جهان حکومت کنیم؟، الفبای تقلب، وقتی که شهر خفته است و تاریخ بشر از کج بیل تا هات میل عناوین تعدادی از ترجمه‌ها و تالیفات اوست.