جهت اطلاع از کتاب های جدید این نویسنده روی دکمه خبرم کن کلیک کنید.
درباره نویسنده
دیوید فاستر والاس
دیوید فاستر والاس، متولد ۲۱ فوریه ۱۹۶۲، در ایتاکای نیویورک است. نویسنده‌ای که بسیاری از منتقدان او را یکی از خلاق‌ترین نویسندگان معاصر امریکا می‌دانند. ادبیات پست مدرن که دیوید فاستر والاس در آغاز پیشه‌ی ادبی خود متأثر از آن بود، در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم نضج گرفت. این جنبش ادبی از لحاظ محتوایی ریشه در واژگونی ارزش‌های پذیرفته‌ی فرهنگ غالب دارد و در دهه‌های آغازینش با سنت‌شکنی‌ها و شگردهای نوین، بازی‌های زبانی، رویکرد فراداستانی، فرم‌های پیشگامانه و تکیه بر دو اصل مسخره‌انگاری و کنایه، شورشی بر وضع موجود بود. به قول اومبرتو اکو: «میمون‌ها نمی‌خندند؛ خنده ویژه‌ی انسان است؛ نشانه‌ی خردمندی اوست.» اما دیرزمانی نگذشت که وضع موجود دشمن خود را بلعید. والاس خاطرنشان می‌کند که حتی در سال ۱۹۸۴ منتقدان سرمایه‌داری هشدار می‌دادند: «چیزی که چونان وجهی از آوانگارد آغاز شد به درون جریان فرهنگ عامه راه یافته است.» زمانه زمانه‌ای بود که اگر از کسی می‌پرسیدی منظورت چیست؟ می‌گفت: واقعاً فکر می‌کنی منظوری هم دارم؟ و دیگر همه به جرز دیوار هم می‌خندیدند و عصیان نخستینِ پست‌مدرنیزم تا سطح آگهی‌های تبلیغاتی تقلیل یافته بود که به مصرف‌کننده می‌گفتند؛ گاهی باید قوانین را نقض کرد. هر برنامه‌ی سخیف تلویزیونی سرشار از کنایه و بی‌مبالاتی شده بود: شگردهای پست مدرنیزم را چیزی غصب کرده بود که در اصل برای براندازی آن آفریده شده بودند.
والاس، جریان‌ساز نثرنویسی امروز جهان و از روشن‌بینان روزگار ما، زود دریافت که پست‌مدرنیزم دیگر راهی به جایی نیست و دیرزمانی است که خنثی شده است. او جایی گفته است دنیای ما به اندازه‌ی کافی تیره و غمناک هست، اما آیا نویسنده کاری جز بازنمایاندن این تیرگی و غمناکی (کار تقریباً تمام نویسندگان پست‌مدرنیست، چه به جد یا تمسخر) ندارد؟ به باور او دارد و آن نشان دادن این است که چگونه می‌توان در چنین دنیایی زنده و انسان بود. چنین بود که او سلسله‌جنبان جنبشی در ادبیات روزگار ما شد که منظوری هم داشت و همه‌چیز را مسخره نمی‌انگاشت و واژگون نمی‌کرد و زنده و انسانی بود: صداقت نو.
دیوید فاستر والاس، متولد ۲۱ فوریه ۱۹۶۲، در ایتاکای نیویورک است. نویسنده‌ای که بسیاری از منتقدان او را یکی از خلاق‌ترین نویسندگان معاصر امریکا می‌دانند. ادبیات پست مدرن که دیوید فاستر والاس در آغاز پیشه‌ی ادبی خود متأثر از آن بود، در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم نضج گرفت. این جنبش ادبی از لحاظ محتوایی ریشه در واژگونی ارزش‌های پذیرفته‌ی فرهنگ غالب دارد و در دهه‌های آغازینش با سنت‌شکنی‌ها و شگردهای نوین، بازی‌های زبانی، رویکرد فراداستانی، فرم‌های پیشگامانه و تکیه بر دو اصل مسخره‌انگاری و کنایه، شورشی بر وضع موجود بود. به قول اومبرتو اکو: «میمون‌ها نمی‌خندند؛ خنده ویژه‌ی انسان است؛ نشانه‌ی خردمندی اوست.» اما دیرزمانی نگذشت که وضع موجود دشمن خود را بلعید. والاس خاطرنشان می‌کند که حتی در سال ۱۹۸۴ منتقدان سرمایه‌داری هشدار می‌دادند: «چیزی که چونان وجهی از آوانگارد آغاز شد به درون جریان فرهنگ عامه راه یافته است.» زمانه زمانه‌ای بود که اگر از کسی می‌پرسیدی منظورت چیست؟ می‌گفت: واقعاً فکر می‌کنی منظوری هم دارم؟ و دیگر همه به جرز دیوار هم می‌خندیدند و عصیان نخستینِ پست‌مدرنیزم تا سطح آگهی‌های تبلیغاتی تقلیل یافته بود که به مصرف‌کننده می‌گفتند؛ گاهی باید قوانین را نقض کرد. هر برنامه‌ی سخیف تلویزیونی سرشار از کنایه و بی‌مبالاتی شده بود: شگردهای پست مدرنیزم را چیزی غصب کرده بود که در اصل برای براندازی آن آفریده شده بودند.
والاس، جریان‌ساز نثرنویسی امروز جهان و از روشن‌بینان روزگار ما، زود دریافت که پست‌مدرنیزم دیگر راهی به جایی نیست و دیرزمانی است که خنثی شده است. او جایی گفته است دنیای ما به اندازه‌ی کافی تیره و غمناک هست، اما آیا نویسنده کاری جز بازنمایاندن این تیرگی و غمناکی (کار تقریباً تمام نویسندگان پست‌مدرنیست، چه به جد یا تمسخر) ندارد؟ به باور او دارد و آن نشان دادن این است که چگونه می‌توان در چنین دنیایی زنده و انسان بود. چنین بود که او سلسله‌جنبان جنبشی در ادبیات روزگار ما شد که منظوری هم داشت و همه‌چیز را مسخره نمی‌انگاشت و واژگون نمی‌کرد و زنده و انسانی بود: صداقت نو.
