کتاب گلستان یازدهم خاطرات زهرا پناهی روا

(خاطره نگار:بهناز ضرابی زاده)

داشتیم از جلوی بیمارستان بوعلی می گذشتیم گفتم «علی آقا تا چند ماه دیگه بچه مون اینجا به دنیا می آد.» با تعجب پرسید «اینجا؟» گفتم «خب آخه اینجا بیمارستان خصوصیه بهترین بیمارستان همدانه.» علی سرعت ماشین را کم کرد و گفت «نه ما به بیمارستانی می ریم که مستضعفین اونجا می رن. اینجا مال پولداراست. همه کس وسعش نمی رسه بیاد اینجا.» توی ماه هشتم بارداری بودم و حالم اصلاً خوب نبود. عصر پنجشنبه دهم دی ماه ۱۳۶۶ بود. وقت و بی وقت درد می آمد به سراغم. وصیت علی آقا را به همه گفته بودم. آن روزها خانۀ مادرشوهرم پر از مهمان بود و دوروبرمان شلوغ. مادر هم آنجا بود. تا گفتم حالم خوب نیست ماشین گرفت و به بیمارستان فاطمیه که بیمارستانی دولتی بود رفتیم. همین که وارد بیمارستان شدیم خبر مثل بمب همه جا صدا کرد «بچۀ شهید چیت سازیان داره به دنیا می آد.» کارکنان بیمارستان به هول و ولا افتاده بودند دوروبرم پر شده بود از پرستار و دکتر. خیلی زود خبر توی شهر پخش شد. مردم به بیمارستان تلفن می زدند و احوال من و بچه را می پرسیدند. مادر که تمام مدت بالای سرم بود مجبور می شد گاهی برود و تلفن ها را جواب بدهد. با اینکه دکترها گفته بودند آثاری از زایمان دیده نمی شود رئیس بیمارستان دستور داده بود بستری شوم. اصرار کردم بگذارند به خانه بروم. اجازه مرخصی ندادند. چند ساعت بعد دوباره حالم بد شد و درد امانم را برید. مادر دست پاچه شده بود. چند بار این اتفاق تکرار شد. هر بار چند پرستار دورم حلقه می زدند و بعد از معاینه سر تکان می دادند و با ناامیدی همان حرفهای قبلی را تکرار می کردند.