کتاب گزیده اشعار نیما یوشیج نشر نظام الملک

علی اسفندیاری، ملقب به نیما یوشیج، در سال ۱۲۷۶ در یوش از توابع مازندران به دنیا آمد.

با آنکه فقط ۶۲ سال روی کرۀ خاکی زندگی کرد، اما ظرف همین مدت نسبتاً کوتاه هم توانست دگرگونی‌های عظیمی در ساختار شعر فارسی پدید آورد که درخور توجه است؛ آن هم برای ساختارهای شعر فارسی که ابدی و حتی گاه مقدس به شمار می‌رفت.

همین جسارت و نوآوری اندیشه‌اش بود که درنهایت او را ملقب به پدر شعر نو کرد و تأثیر گسترده‌ای بر شاعران پس از خود گذاشت.

نیما ۱۲ ساله بود که به همراه خانواده‌اش راهی تهران شد تا در آنجا سکونت کند. او که نوجوانی درونگرا و گوشه‌گیر بود، نتوانست با محیط آموزشی آن روزگار ایران سازگار شود و درنتیجه چندان دل خوشی از مدرسه نداشت.

به همین خاطر به همراه یکی از دوستانش، بارها از مدرسه فرار کرد! اما نظام وفا معلمی بود که زندگی نیمای مدرسه گریز را تحت تأثیر قرار داد.

او این شاگرد چموش خود را تشویق به سرودن شعر کرد و در همین برهه بود که نیما با زبان فرانسه آشنا شد و سرایش شعر به سبک خراسانی را آغاز کرد.

پایان تحصیلات متوسطه نیما در مدرسۀ سن لویی، مصادف شد با اشتغال نیما در وزارت دارایی. شغلی که اصلاً با روحیۀ نیما سازگار نبود و پس از چندی آن را رها کرد و پیشه معلمی را برگزید.

سال ۱۳۰۰ خورشیدی، علی اسفندیاری نام خود را به نیما تغییر داد و نیما، به معنای کمان بزرگ، امضای شعرهای او ‌شد.

امروزه اصطلاح شعر نیمایی، به سبکی از شعر اشاره دارد که محصول همین تحول سبکی است که نیما پدید آورندۀ آن بود و مانیفست شعر او از اساس با شعر سنتی رایج در ایران آن روزگار تفاوت‌های چشمگیری داشت.